Verslag reis Zambia/Zimbabwe, 21 september tot 12 oktober 2007

Beknoptte algemene info Zambia

Zambia heeft 10 miljoen inwoners en is ongeveer 20 keer zo groot als Nederland. Vroeger was dit Noord Rhodesië (Brits), sinds 1964 is Zambia onafhankelijk.

Deze republiek ligt in Zuidelijk Centraal Afrika en wordt omringd door 7 andere Afrikaanse landen, Democratische Republiek Congo, Tanzania, Malawi, Mozambique, Zimbabwe, Namibië en Angola. Het hoogste punt van Zambia (2301 m) vind je in de Mafinga Hills, op de grens met Malawi, het laagste punt (329 m), is waar de Zambezi en de Luangwe samenkomen, de gemiddelde hoogte is 1100 m.

Twee van de grootste rivieren van Afrika ontspringen in Zambia, de Zambezi en de Congo rivier. Beroemd zijn de Victoria watervallen in de Zambezi, meer dan 100 meter hoog en bijna 2 kilometer breed.

Energie is vrijwel geheel afkomstig van waterkracht (Kafue, Victoria en Kariba).

De belangrijkste exportproducten zijn koper (65%), kobalt, lood, zink en tabak.

Ongeveer de helft van de bevolking is jonger dan 15 jaar, slechts 2,5% van de bevolking is ouder dan 65 jaar (in Nederland is dat bijna 14%). Zambia is een van de armste landen in Afrika en wordt geteisterd door Aids, de gemiddelde levensverwachting is ongeveer 37 jaar.

Vrijdag, 21 september vertrek

Om 17:30 uur worden we opgehaald door de taxi en binnen een half uur zijn we op Schiphol, keurig op tijd, net als de rest van de groep. Reisbegeleidster Karin blijkt met ons mee te gaan, zij is jaren reisbegeleidster geweest, heeft inmiddels een andere job, maar begeleidt deze reis in de vorm van een betaalde vakantie. De KLM vlucht wordt uitgevoerd door Kenia Airways en vertrekt redelijk op tijd, 21:30 uur. Het is behoorlijk warm in het vliegtuig, misschien met opzet om ons vast te laten acclimatiseren.

Zaterdag, 22 september Nairobi – Lilongwe

De vlucht naar Nairobi (hoofdstad van Kenia) duurt bijna 8 uur, maar door een laat diner en een heel vroeg ontbijt, blijven er maar 3 uurtjes over om te slapen.

Het vervolg naar Lilongwe (hoofdstad Malawi) heeft ruim een uur vertraging wegens een technisch mankement, gelukkig hebben ze heerlijke cappuccino op het vliegveld, dus we komen de tijd wel door.

Tijdens dit laatste stuk van de heenreis vliegen we langs de Kilimanjaro, de top ligt helaas in de wolken en er lijkt brand te woeden op een van de hellingen. Uiteraard gaan onze gedachten terug naar de mooie tocht die we een aantal jaren geleden gemaakt hebben op deze berg. Later zien we op internet dat er vanaf 20 september inderdaad brand was op de noordhelling van de Kilimanjaro, in de buurt van de Rongai route. De brand is vermoedelijk veroorzaakt door mensen die honing uit bijennesten wilden oogsten en daarvoor, tegen de regels in, de bijen probeerden uit te roken.

Mount Kilimanjaro in Tanzania,
op die dag was er brand bij de Rongai route

Rond 11:30 uur landen we in Lilongwe, helaas mist iemand uit de groep zijn rugzak. Korte transfer naar Korea Garden, prima hotel. De truck met chauffeur en kok zijn nog niet gearriveerd, maar we hoeven ook pas morgenochtend te vertrekken en we zijn uiteindelijk in Afrika. Omdat iedereen aardig moe is, besluiten we in het hotel te eten, uiteraard voorafgegaan door de gebruikelijke kennismakingsborrel. De groep bestaat uit 6 stellen en 2 singles.

Net voordat we (vroeg) naar bed gaan, blijkt de truck gearriveerd te zijn, de bemanning zien we niet, maar truck “Tommy” ziet er in elk geval heel goed uit.

Ons reisgezelschap, op de hurken links kok Shadi en op de hurken rechts chauffeur Dudu

Op de achtergrond onze truck “Tommy”

(foto Dick Bos)

Zondag, 23 september

Het wordt een lange reisdag, dus we vertrekken rond 07:00 uur, nadat we kennisgemaakt hebben met chauffeur Dudu (klein maar dapper), en kok Shadi, beide uit Zimbabwe. In de stad stoppen we nog even om de eerste inkopen te doen in de plaatselijke supermarkt.

Tegen de middag komen we bij de grens naar Zambia, er zou een visum geregeld zijn voor de hele groep, maar dat is bij de douane niet helemaal doorgekomen, dus (waarom zijn we niet verbaasd…) moet er ter plekke USD 25 pp voor een visum betaald worden. Uiteindelijk krijgt Karin wel voor elkaar dat het een multiple entry visum wordt, zodat we bij terugkeer niet weer hoeven te betalen, maar uiteraard is het afwachten of dat gaat werken.

Lunch bij Mama Rula’s Bed & Breakfast in Chipata, voor een aantal mensen uit de groep een bekende locatie van een eerdere reis door Malawi. Er kampeert een Nederlandse dame, die op pad is met een quad, that’s different cook.

We wennen vast aan het lunchritueel, gezamenlijk snijden van de ingrediënten, lunchen, afwassen en …… nieuw voor ons, het droogwapperen in plaats van afdrogen. Als we ons herinneren hoe de droogdoeken er op vorige reizen uitzagen is dit eigenlijk wel een heel verstandig alternatief.

Rond 17:00 uur komen we aan op de Wildlife Park campsite, in South Luangwa National Park, prachtig gelegen aan de Luangwa rivier, we zetten onze tenten op aan de rand. Fijne tenten, redelijk nieuw, wel een beetje zwaar, maar in elk geval hoog genoeg zodat je er bijna in kunt staan; elke tent heeft een naam, “onze” tent voor het Zambia deel van de reis heet Hippo. Net voor het donker wordt steekt een kudde olifanten de rivier over, een prachtig gezicht, en de hippo’s liggen ook al gezellig te knorren in het water.

Droogwapperen                                                                  

Iedereen is aardig moe, dus er is geen belangstelling voor de avonddrive door het park, en na het eten (Shadi mag blijven) gaan we slapen, het is behoorlijk warm, slaapzakken zijn voorlopig niet nodig.

Maandag, 24 september

Vroeg op, 05:00 uur, snel ontbijt en 06:00 uur vertrek. De groep wordt gesplitst, de ene helft gaat eerst lopen, de andere helft (waaronder Paul en ik) eerst rijden met gids Filamon. We zien al snel olifanten, giraffes, één met een hele dikke poot, die heeft vastgezeten in een strik, maar is hier al wel voor behandeld en het schijnt goed te gaan komen. Stropen is op veel plaatsen in Afrika een groot probleem, doordat Zambia zo dun bevolkt is, en de parken ook (nog) niet echt druk bezocht, is het probleem met de stropers hier behoorlijk groot, uitbannen zal hier niet lukken, maar er wordt hard gewerkt om het terug te dringen. We zien ook nog twee leeuwinnen met 3 welpjes.

Rond 09:00 uur wisselen we met de andere groep en gaan wij te voet op pad met Herman en een gewapende Filamon2. Herman heeft al 25 jaar ervaring in de bush en vertelt uitgebreid over bomen, vogels, olifantenpoep en dungbeetles, we zien nog bolletjes van dungbeetles, die uitgegraven zijn door een honeybadger. Bij terugkeer naar de jeep moeten we langs het water, helaas is ook een aantal olifanten op weg daarheen, waarschijnlijk omdat hij terug wil, kiest Herman ervoor niet te wachten tot de olifanten voorbij zijn, maar besluit ervoor langs te lopen. Dat was niet zo’n handige keuze, een kleine olifant schrikt en loopt terug, daardoor krijgt een van de grote olifanten het op haar heupen en komt op ons afstappen. Herman schrikt hiervan en wisselt zijn bevelen om snel door te lopen en stil te staan nogal chaotisch af en loopt zelf door als hij tegen ons stop roept. We blijven wel met een groepje dicht bij elkaar, hij roept iets tegen Filamon, die stopt, laadt zijn geweer door en mikt op de olifant, die nu alleen op hem afkomt. Gelukkig stopt hij op het allerlaatste moment. Wij zijn voor de zevende keer in Afrika, ik ben nog nooit bang geweest tijdens (loop)safari’s, maar dit was niet best, ik verwachtte echt dat een van ons gepakt zou worden. Het duurt ook even voordat ieders hartslag weer op peil is en weer een bewijs dat je altijd heel alert moet blijven.

Eind van de middag maken we nog een rit door het park, drinken een sundowner aan de rivier waar honderden rode bijeneters in dode boomtakken zitten en bij hun nestjes in de hoge oevers van de rivier. Als we verder rijden in het donker zien we naast een aantal kleine nachtdieren ook nog een leeuw en…….een luipaard, prachtig.

Scarlet bee-eaters

Dinsdag, 25 september

Weer vroeg op pad voor de ochtend drive, nu met Sylvester. Al snel zien we weer olifanten, leeuwen, een Pel’s fishing owl (schijnt heel zeldzaam te zijn, fervente vogelaars zwerven hiervoor blijkbaar vaak dagen door dit park) Sylvester en zijn maatje in de andere jeep gaan helemaal uit hun dak. Daarna wordt zelfs tot twee keer toe een luipaard gespot, met name de eerste is een plaatje, mooi in het zonlicht tussen de bladeren.

Luipaard

Sylvester vertelt dat men in de dorpen als de mango’s rijp zijn, de olifanten op afstand probeerde te houden door middel van tromgeroffel. In eerste instantie werkte dat prima, maar olifanten zijn niet dom en na een poosje hadden ze door, dat waar op trommels geroffeld wordt, iets te halen is. Bovendien vertelt hij dat als je een shag rookt van olifantenpoep, dit heel goed werkt tegen astma.

’s Middags hebben we gekozen voor een bezoek aan een textielfabriekje, we gaan met zijn zessen. De Afrikaanse gids hebben ze waarschijnlijk uitgelegd dat het belangrijk is dat de klant zich koning voelt, dus hij vertelt dat wij zelf de volgorde van het middagprogramma mogen bepalen. Op het programma staan een bezoek aan een schooltje (voor ons een verrassing) het textielfabriekje en een dorpje. Wij vinden het jammer dat het bezoek aan het schooltje er zonder bericht is ingestopt, o.a. omdat we niets bij ons hebben om daar achter te laten, dus zeggen we dat we eerst naar het textielfabriekje willen. Dat blijkt niet te kunnen, we moeten echt eerst naar het schooltje, daar balen we met zijn zessen nogal van en we geven aan dat we het schooltje willen overslaan, er is enige overtuigingskracht voor nodig om dat voor elkaar te krijgen.

Dus op naar het textielfabriekje, dat niet slechts een kwartiertje rijden is, maar bijna vijf kwartier. Daar aangekomen, worden we eerst verplicht langs allerlei stalletjes geleid, maar uiteindelijk mogen we dan toch het fabriekje bekijken en krijgen daar een rondleiding van wel zéven minuten, waarna we verplicht door de bijbehorende winkel weer naar buiten moeten. Inmiddels balen we met zijn allen echt en dat wordt niet beter bij het bezoek aan een dorpje, waar volledig onduidelijk is wat de bedoeling is. Uit een van de huisjes wordt de “Headman” tevoorschijn gehaald, die kijkt wat ongemakkelijk om zich heen, dus Paul houdt even een verhaaltje dat wij blij zijn dat wij zijn dorpje mogen bezoeken, etc. etc. Intussen beginnen een aantal kinderen onze jeep te “veroveren”, wij lopen een stukje met ze door het dorp, kletsen wat en maken foto’s die we ze dankzij de digitale camera’s ook meteen kunnen laten zien, dat vinden ze prachtig.

We zijn het er met zijn zessen over eens dat deze middag niet echt geslaagd is, een beetje een genante vertoning en zonde van de tijd.

Na weer een prima maaltijd van Shadi, gaan we bijtijds naar bed, moeten nog wel even de oorproppen tevoorschijn halen vanwege een aantal zeer luidruchtige Duitsers.

Op bezoek in een nabijgelegen dorpje

Woensdag, 26 september

Roland is jarig en wordt door iedereen uitgebreid gefeliciteerd. Iemand van de groep die in alle vroegte naar het toilet wilde, stuitte bijna op een nijlpaard, gelukkig liep er een oplettende bewaker rond, die de zaklamp gebruikte om het beest goed zichtbaar te maken, en hem weg te jagen.

We zijn om 05:30 uur opgestaan en om 07:00 uur zijn we klaar om te vertrekken, alles ingepakt, ontbeten, afgewassen en al. Vandaag een lange reisdag, naar Luangwa Bridge, met na 3,5 uur een stop in Chipata om inkopen te doen in de inmiddels bekende supermarkt. Iedereen koopt zelf broodjes of wat anders voor een lunch in de bus en dan rijden we snel weer verder.

De weg wordt hierna slecht tot zeer slecht en op een gegeven moment komt één van de schappen achterin de truck, waar rugzakken op liggen, met een doffe klap naar beneden, na even de boel reorganiseren en een korte check of de rest van de schappen het wel gaat houden, rijden we verder.

Rond 17:00 uur komen we aan op de Luangwa Bridge Campsite, er is hier weinig, maar dit plaatsje ligt strategisch tussen South Luangwa Park en Lusaka.

Na een prima, warme, douche schillen Peter en ik ongeveer acht kilo aardappelen, iemand anders blaast ballonnen op om Roland’s stoel te versieren.

Iets boven de camping is een gebouw met een open bar, een lounge en een aantal hotelkamers, van hier uit heb je een prachtig uitzicht over de rivier en omdat Shadi nog druk is met het eten, drinken we hier een heerlijk koel biertje. De eigenaars, een echtpaar bestaand uit een Engelse vrouw en een Nederlandse man, zijn beide ook goede klanten van hun eigen bar.

Het eten smaakt weer prima, en daarna nodig Roland de groep uit voor een afzakkertje in de bar vanwege zijn verjaardag. Rond tien uur gaat de bar dicht en wij naar bed.

Verwarming van het douchewater: De Donkey                    

Donderdag, 27 september

Weer 05:30 uur op, met die hitte (rond de 40 graden Celsius op de dag) is dat ook niet onverstandig. Vijf dapperen gaan een pittige wandeling doen, de rest, waaronder wij, gaat kanoën, een soort catamaran kano, met twee peddelaars (gids Steve en zijn hulpje) dus nog relaxeter dan we al dachten.

Onderweg zien we vogeltjes, hippo’s maar niet veel en zeker niet dichtbij, en een paar krokodillen. Aan de overkant van de rivier ligt Mozambique, en natuurlijk willen we daar ook even aan land, een bepaald deel van de rivier mag je zonder controles oversteken.

Je ziet mensen van de Mozambicaanse kant oversteken met een soort taxibootje, volgens de gids/peddelaar om in Zambia boodschappen te doen, of medische hulp te zoeken, dat is in Mozambique minder goed geregeld.

Rond 11 uur zijn we terug op de camping en na een lunch gaan we op weg naar Lusaka, wederom een aardig lange rit. Bij het vliegveld stappen Karin (reisbegeleidster) en Wim over in een taxi, Wim’s rugzak is terecht en doorgestuurd naar Lusaka.

Er worden in Lusaka inkopen gedaan, wij gaan even internetten, maar dat is zo supertraag dat we daar snel mee ophouden. Voor Zimbabwe hebben we extra dollars nodig dus we pinnen Zambiaanse kwacha’s en wisselen die om voor dollars (1 USD = ca. 3900 kwacha’s).

We overnachten op de Eureka camping, een behoorlijk grote, ongezellige camping, maar we hebben een eigen drankvoorraad in de truck en met zijn allen rond een vuur wordt het toch nog gezellig. Er zijn wel goede faciliteiten, batterijen, telefoons, etc. opladen is geen probleem, en ook de douches en toiletten zijn, afgezien van de giga spinnen die gelukkig hoog blijven zitten, prima.

Er staat een grote brandweerauto, van een Nederlands stel met drie kinderen die samen op pad zijn door Afrika, ook niet gek (www.afri-kasa-fari.nl).

Vrijdag, 28 september

Uitslapen! ontbijten en om 08:00 uur vertrek naar het mooie Manda Hill winkelcentrum even buiten Lusaka, waar ze ook heerlijke cappuccino blijken te hebben.

Marcel, mijn baas, wordt 50 vandaag, dus ik bel hem want hier hebben we bereik, maar waarschijnlijk mocht hij ook uitslapen vandaag, dus ik spreek een voicemailberichtje in. Daarna stuur ik wat sms-jes om te melden dat we ons enorm amuseren en nog steeds gezond en heel zijn en om 10:30 uur vertrekken we met een nieuw ingekochte voedselvoorraad van Lusaka naar Kafue.

Rond 14:30 uur komen we bij de Nalusanga gate het Kafue Park binnen en een uurtje later maken we een stop bij de Mukambi lodge, bekend van de serie op televisie van Amstelveen naar Zambia. We ontmoeten eigenaresse Robin, een van de drie dochtertjes, het huiswrattenzwijn met drie kleintjes (die binnenkort naar een dierentuin verhuizen) en niet te vergeten het huisnijlpaard, dat op haar gemak ligt te tukken op het terras. Dit nijlpaard is een aantal jaren geleden verstoten uit de groep, aan komen lopen en sindsdien vrijwel dagelijks te gast.

Opnames voor het vervolg van de televisieserie zijn net achter de rug en worden vanaf januari 2008 uitgezonden. De televisie uitzendingen zijn goede reclame geweest voor de lodge en het loopt inmiddels prima, het is er ook prachtig.

http://www.mukambi.com

Wij zetten onze tenten op de campsite een paar honderd meter verder, ook heel mooi aan het water, hier wordt ook druk aan uitbreiding gewerkt, het worden waarschijnlijk simpele huisjes, maar wel met eigen douche en toilet, voor degenen die kamperen niet zien zitten.

Op de camping van Mukambi Lodge: Aan het water met zonsondergang

Een prachtige zonsondergang, heerlijk weer, lekker eten en een wijntje, ongelooflijke sterrenhemel en als je in je tentje ligt allerlei mooie geluiden om je heen, waaronder natuurlijk weer de knorrende hippo’s, wat wil je nog meer.

’s Nachts breekt een pittig onweer los, de tentjes blijken helaas niet geheel waterdicht, maar blijkbaar was dat al bekend, want al heel snel wordt er door Dudu en Shadi een zeiltje over alle tenten getrokken.

Zaterdag, 29 september

Voor de ochtend kunnen we kiezen uit een loopsafari of rijden, met drie anderen gaan we lopen, onder leiding van gids Charles, zijn hulpje Crispian en uiteraard een man met geweer, Mozes. Tijdens een loopsafari wordt er over het algemeen meer verteld over, bomen, grond, sporen, vogels en kleine tot zeer kleine dieren. Afrikanen zijn heel goed in het vertellen, zo brengen ze van oudsher ook kennis op een leuke manier over. Charles is helemaal in vorm vandaag, naast de vogels, antilope soorten, sporen, etc. vertelt hij uitgebreid over de Baobab, Latijnse naam Adansonia Digitata, Adansonia is de naam van de man die het verhaal vertelde dat als je met je vingers (Digitata) deze boom aanraakt, de boom opengaat en je vingers “opeet”.

Natuurlijk komt ook het verhaal van het nijlpaard weer voorbij, dat oorspronkelijk is geschapen als landdier, maar dat aan God gevraagd heeft om ook het water in te mogen. De hippo kreeg hiervoor toestemming, onder voorwaarde dat hij geen dieren uit het water zou opeten, zo gezegd zo gedaan. Dat is de reden dat hippo’s een aantal keren per dag hun bek wijd open doen, om God te laten zien, dat er geen vissen inzitten. Om dezelfde reden spreidt de hippo zijn poep uit met zijn staart, zodat je goed kunt zien dat hier geen graten in zitten….

Mensen die dicht bij de natuur leven, gebruiken ook veel natuurlijke zaken voor hun gezondheid, Charles vertelt ons dat men keutels eet van een haasje, je geen oogproblemen krijgt, voor elke keutel ben je een jaar vrij van problemen, Karin en ik hebben het geprobeerd en zijn benieuwd. Kortom we hebben een heerlijke wandeling gemaakt, veel gezien en ons weer van alles wijs laten maken, maar wel op een hele leuke manier.

Degenen die met de auto op pad zijn geweest, zijn superenthousiast, zij hebben 5 cheeta’s gezien!!!

Na de lunch op de camping, gaan we op pad naar de Lufupa Lodge, een uurtje of 4 verderop in het Kafue park. Na een km of 7 gaat het mis, Dudu besluit, aangemoedigd door ons, door een plas te rijden en we komen vast te zitten in de modder, het is ongeveer 12:00 uur. In Lilongwe zei iemand uit de groep al verbaasd te zijn dat de truck geen rijplaten bij zich had…  die zouden nu goed van pas gekomen zijn.

Na een uurtje zwoegen, wordt het duidelijk dat het niet eenvoudig zal worden om de truck uit de modder te krijgen en rond 13:00 uur besluiten Karin en Shadi te gaan lopen naar de ingang van het park om daar te bellen om hulp, we zijn er niet helemaal gerust op, maar er is weinig keus en gelukkig zijn de wilde dieren midden op de dag meestal niet zo actief.

Intussen zwoegen de mannen hard door om de truck los te krijgen, de vrouwen staan op de uitkijk, er loopt natuurlijk van alles rond in dit park, en zorgen dat de mannen genoeg drinken en eten tussendoor. De stemming is trouwens prima, ondanks de hitte en dat niemand weet hoe lang dit gaat duren. Allerlei scenario’s om de truck los te krijgen worden, helaas zonder succes, uitgeprobeerd.

Rond een uur of vijf, komt een Jeep met mensen van parkbeheer aanrijden, hij neemt de omweg (die wij ook hadden moeten nemen), maar stopt gelukkig wel als wij zwaaien en roepen. Zij doen onderhoud in het park en mbv de bijlen die zij bij zich hebben worden snel grote takken gekapt en een nieuw poging gedaan om de truck los te krijgen. Helaas…..

Omdat Karin en Shadi nog steeds niet terug zijn, en het over ruim een uur donker gaat worden, beginnen we langzaam na te denken wat we gaan doen als het donker wordt. Dan wordt  het gevaarlijk om buiten rond te lopen. Even verderop is een vlak stuk, daar zouden we de tenten dicht bij elkaar kunnen opzetten, gelukkig is er voldoende drinkwater in de truck en er zijn ook genoeg koekjes, etc.

Tommy in de modder

Eindelijk komen Shadi en Karin terug, we begonnen ons al zorgen te maken. Zij zijn teruggelopen naar de gate, waren daar rond 14:30 uur, maar daar bleek de telefoon tot 16:00 uur uit de lucht te zijn. Uiteindelijk konden ze een lift krijgen naar Mukambi lodge en daar hebben ze Lufupa lodge gewaarschuwd, die zouden jeep’s sturen om ons op te halen.

Zij zijn door een jeep van Mukambi ook weer bij ons teruggebracht.

Plotseling blijkt dat de jeep met de parkbeheerders een lier heeft, doordat zij de jeep in de bush geparkeerd hadden, hadden wij dat niet gezien en zij zijn blijkbaar zelf niet op het idee gekomen dat een lier zou kunnen helpen…. het blijft Afrika. Men start pogingen om de truck uit de modder te lieren.

Kort daarna komt ook een jeep van de Lufupa lodge aanrijden, besloten wordt dat de vrouwen met hun dagrugzak en de tenten in deze jeep meerijden naar Lufupa en daar vast de tenten opzetten. De lodge stuurt nog een Jeep, die neemt de mannen met de grote rugzakken mee.

De vrouwenjeep gaat op pad, de chauffeur heet John en heeft duidelijk Schumacher bloed, als een dolle rijdt hij over de paden, nadrukkelijk de modderpoelen vermijdend, dus deels off the road, maar daarvoor mindert hij nauwelijks vaart, het is voor ons dus goed vasthouden.

Intussen worden we aardig gebeten door de tse-tse vliegen. Na ongeveer 1,5 uur komen we de andere jeep van de Lufupa lodge tegen, John stapt over om in die jeep terug te rijden en de mannen op te pikken. Onze nieuwe chauffeur rijdt zo langzaam rijdt dat wij, tot zijn verbazing, aangeven dat het wel wat sneller kan.

Uiteindelijk zijn we rond 19:30 uur op de camping van de Lufupa lodge, aardig moe, maar twee aan twee, zetten we in het pikkedonker in een recordtijd de tenten op.

Aangezien het al laat is, en onze kok nog steeds bij de truck is, heeft Karin geregeld dat we ook nog wat te eten krijgen daar, maar we wachten natuurlijk op de mannen en genieten eerst van een heerlijk koel biertje.

Rond 21:00 uur volgen de mannen, moe, maar de stemming zit er nog steeds goed in, hoewel ze heel erg aan een biertje toe zijn. Ondanks het, zeker voor Afrika, late uur, krijgen we nog een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, vis, met aardappelen en groente, persoonlijk aangeprezen door de tandeloze, enigszins aangeschoten kok.

Nog een afzakkertje, in het donker douchen en de tent in.

’s Nachts begint het vreselijk te regenen, maar gelukkig doen Dudu en Shadi hun truc met de zeiltjes weer, dus na een korte onderbreking slapen we rustig verder.

Zondag, 30 september

Ondanks de korte nacht, is iedereen toch om 06:00 uur paraat voor de optionele dagtocht naar de Busanga Plains, wij hebben weer de snelle chauffeur van gisteren, John, die ook een hele goede spotter blijkt te zijn. Het is ruim twee uur rijden naar de Busanga Plains en bij vlagen hebben we weer behoorlijk last van de tse-tse vliegen, maar gelukkig zien we ook veel wild, Puku’s, Reedbocks, Oribi, waterbokken (van het type Defassa, die hebben geen witte cirkel op hun billen, maar een wit vlak), verschillende soorten kraanvogels, slangenvogel, Roan antilopen (prachtig, lijken een beetje op Sabelantilopen),                                                                                               Roan Antilopen

buffels, zebra’s, gnoe’s, rode lechwe, hartebeesten en na een goede track van John ook twee mannetjes leeuwen. Daarnaast komen we ook nog een zeer chagrijnige olifant tegen, die de andere jeep op de heenweg de weg versperde. Rond 17:00 uur zijn we terug in het kamp.

Leeuw

Ondanks de vermoeiende dag, besluiten Karin, Martin, Nienke, Angela en ik toch mee te gaan met de avonddrive. We vertrekken rond 20:00 uur, iets later dan gepland omdat Karin een aanvaring heeft met de behoorlijk botte Nederlandse (interim)manager van het kamp. Er was toegezegd dat wij morgenochtend een boottrip zouden doen op de rivier, omdat die door de vertraging gisteren was uitgevallen. Nu trekt hij zijn toezegging op een niet al te charmante manier in, uiteraard is Karin daar niet blij mee, maar de groep pakt het goed op, dan maar niet.

Tijdens de avonddrive zien we bushbaby’s (kleine “nachtaapjes” die feilloos van tak naar tak springen, en over hun “handjes” plassen om zo meer grip op de takken te krijgen), white tailed en grey tailed mongooses, twee stekelvarkens die gezellig samen aan de wandel zijn, een mannetjes leeuw en heeeeeeeeeel veel hippo’s die op het land staan te grazen.

Als ik terugkom blijkt Paul gewacht te hebben, hij heeft in de truck wat zitten schrijven, we drinken gezellig met zijn tweetjes nog een wijntje bij het kampvuur, de rest ligt al te slapen, en gaan dan ook onder zeil.

Maandag, 1 oktober

Voor het eerste deze vakantie slecht geslapen, omdat het boottochtje is uitgevallen, kunnen we later opstaan, we rijden rond 08:00 uur weg, richting Lusaka, waar we weer zullen overnachten op de ons bekende Eureka camping.

We rijden nog even langs de Mukambi lodge, zij hebben ons een krik geleend, die heeft reddingsactie niet overleefd en het leek Karin, terecht, netjes om dat te melden en de schade te vergoeden. Het grappige was, dat de bemanning van hun jeep nog niet eens gemeld had dat de krik kapot was, je ziet het al voor je, een volgende keer heb je de krik nodig, en ….. o, ja, die was kapot…..

We lunchen meteen ook maar even op de camping en rijden dan richting Lusaka.

Rond 17:00 uur zijn we in Lusaka, morgen gaan we naar Zimbabwe, daar zou het voor wat de voedselvoorziening tegen kunnen vallen, dus iedereen slaat een soort noodrantsoen aan koekjes in.

Rond 18:00 uur op de camping, afscheidsmaal van Shadi, daarna nemen we met een praatje en een tip, met weemoed officieel afscheid van Dudu en Shadi en duiken moe ons tentje in.

Beknopte algemene info Zimbabwe

Zimbabwe heet ongeveer 12,5 miljoen inwoners en is ongeveer 9 keer zo groot als Nederland. Vroeger was dit Rhodesië (Brits), sinds 1980 is Zimbabwe onafhankelijk.

Deze republiek ligt in Zuidelijk Centraal Afrika, boven Zuid Afrika en onder Zambia, met Bostwana als linker- en Mozambique als rechterbuur.

Het hoogste punt van Zimbabwe is Inyangani (2.592 m), het laagste punt (162 m), is waar de Runde en de Save rivieren samenkomen.

De economische situatie in Zimbabwe is dramatisch slecht met een werkeloosheid van 80% en een inflatie die van 32% in 1998 dit jaar is opgelopen tot 2000%; op geldbiljetten werd tot voor kort een geldigheidsdatum afgedrukt. Veel Zimbabwanen zijn gevlucht naar buurlanden.

Officieel mogen Zimbabwanen alleen in het bezit zijn van Zimbabwe dollars, uitzonderingen worden gemaakt voor mensen die een bedrijf hebben in de toeristenindustrie, maar ook zij moeten officieel alle ontvangen US dollars direct inwisselen voor Zim dollars.

Zimbabwe had ooit het grootste aantal zwarte neushoorns, maar door de desastreuze situatie in het land en het mede daardoor toegenomen stropen, is dit aantal heel veel lager geworden, dit geldt in het algemeen voor de wildstand.

Ongeveer 40% van de bevolking is jonger dan 15 jaar, slechts 3,5% van de bevolking is ouder dan 65 jaar (in Nederland is dat bijna 14%). Zimbabwe is een van de armste landen in Afrika en wordt geteisterd door Aids, de gemiddelde levensverwachting is ongeveer 39 jaar.

Dinsdag, 2 oktober

07:30 opstaan, ontbijten, daarna maakt Dick een groepsfoto. Dan is het tijd om te vertrekken naar de grens met Zimbabwe, waar we rond 10:00 uur aankomen. Het passeren van de douane in Zambia gaat opmerkelijk snel, daarna moeten we een uurtje wachten, want het vervoer en de mensen die het van Dudu en Shadi gaan overnemen zijn er nog niet.

Intussen belt Paul Rob en Bettina op, die trouwen vandaag.

Onze onze nieuwe crew arriveert, Andrew en Johannes onder leiding van Nyenge, met twee Landcruisers die zitplaatsen aan de zijkant tegenover elkaar hebben, één met aanhanger, voor de grote rugzakken.

De douane van Zimbabwe neemt alle tijd, formulieren invullen, visa in de paspoorten plakken, als die op blijken te zijn worden er alleen stempels gezet. Bij een ander loket betalen, kortom we zijn zeker een uur kwijt voordat we het land in mogen.

Op weg naar Mana Pools, ca. 3,5 uur, voeren we een bijna continu gevecht om de tse-tse vliegen van ons af te slaan, met wisselend succes. De beten doen behoorlijk pijn en daarna krijg je aardige bulten.

We lunchen langs de weg, bij een tse-tse controlepost, de crew heeft broodjes meegenomen. De bedoeling is dat hier alle voertuigen gesprayed worden, om te voorkomen dat de tse-tse vliegen, die zich voornamelijk in de Zambezi vallei ophouden, niet uit de vallei komen om zich over de rest van het land te verspreiden. Maar de spray is op, dus nu loopt men met een netje langs de auto’s en in de cabine, een aparte vertoning, die natuurlijk weinig effectief is.

In de loop van de middag, komen we in Mana Pools Nat. Park, een prachtige plek. De tenten staan al klaar, ongeveer dezelfde tenten als in Zambia, alleen wat ouder, er staan stretchers in, met een slaapzak en lakenzak erop, maar we geven de voorkeur aan onze eigen spulletjes.

Vóór de tent staat een bakje met water op een standaard, om ons gezicht en handen te wassen.

In de tent staat zelfs een prullenmandje, en een WC rol van het huis.

Het is bloedheet, een eindje in de 40 graden, dus we houden ons gemak, maar net als we rustig willen gaan zitten komt er een olifant uit het water ons kamp inlopen, we trekken ons even rustig terug en bekijken op gepaste afstand hoe de olifant omzichtig tussen de tenten doorloopt.

Olifant bij onze tent in Mana Pools, langs de Zambezi

We worden voorgesteld aan de crew ter plaatse, Bono, een hele mooie man, die de kanotochten zal begeleiden, Topsi en Jimmy.

Vlak bij de toiletten en douches, die op ca. 100 meter afstand zijn, staan nog een paar hele grote solitaire buffels, meestal ook niet van het vriendelijke soort, dus voorzichtig aan daar.

Na een heerlijke, douche, we hebben tot nu toe steeds water gehad en meestal nog warm ook, dus hebben weinig te klagen, is het tijd voor een biertje. Bij het kampvuur komt de kok vertellen wat het menu is deze avond, hij doet enorm zijn best, maar het doet een beetje aan Fawlty Towers denken. Het diner bestaat uit soep, vis, echte frieten, bloemkool en boontjes en als toetje Saromapudding!!

We eten hier niet met het bord op schoot, maar er is een gedekte tafel, zelfs met een grote kandelaar met kaarsen, heel sfeervol. In tegenstelling tot Zambia hoeven we hier niet te helpen met koken en afwassen, en we laten het lekker gebeuren.

Gedekte tafel in Mana Pools

Morgen is Karin jarig, we hebben de eerste keer in Lusaka al kaarsjes gekocht en vandaag met Nyenge afgesproken dat er een taart gebakken zal worden. Monique heeft nog ballonnen van Roland’s verjaardag en vraagt me of ik wil helpen blazen, maar Karin wil maar niet naar haar tent…..

Eindelijk lijkt het zo ver en kunnen we aan de slag, stoel versieren en de tent. Helaas was Karin nog druk bezig de was van een aantal mensen binnen te halen omdat er hyena’s gesignaleerd zijn, en die vreten alles op wat ze tegen komen.

Als we dan richting tent lopen, zien we 3 leeuwen bij de toiletten lopen, begrijpelijk dat we in het donker daar niet heen mogen, plassen vlak naast de tent is toegestaan, verder niet. Karin is razend enthousiast en ziet de leeuwen als een mooi verjaardagscadeautje.

Woensdag, 3 oktober

Uiteraard wordt Karin eerst uitgebreid gefeliciteerd. We blijven hier nog twee hele dagen, en in die dagen kunnen we 3 activiteiten doen, elk een dagdeel. Paul en ik hebben gisteren besloten om vanmorgen “vrij” te nemen, en dus slapen we heerlijk uit tot 07:30 uur, vannacht is er van alles langs de tent gelopen, maar we hebben toch prima geslapen.

Een deel van de vrije ochtend gebruiken we om te wassen, dat is hard nodig, we hadden in Lusaka wat zeep gekocht en gaan ijverig aan de slag. Bij het toiletgebouw, staan twee grote betonnen bakken, waarvan één met ribbels om op de ouderwetse manier de kleren te “schrobben”, kost even wat energie, maar werkt prima. Paul helpt uitwringen, en heeft inmiddels een hele lange waslijn gespannen, waarvan dankbaar gebruik wordt gemaakt.

Daarna gaan we lekker aan de waterkant zitten lezen, verslag bijwerken en kijken. Als de kanoërs en mensen van de loopsafari terugkomen, genieten we van een brunch en gaan dan lekker verder met weinig doen. Het is ook veel te warm om iets te doen trouwens.

Als ik net lekker in slaap ben gevallen op mijn stretchertje, buiten de tent onder een boom, wordt ik wakker geroepen omdat er een olifant aankomt. Blijkbaar brengen ze elke middag een bezoekje aan het kamp, nu zijn ze met zijn tweeën op weg naar het water, om te badderen, drinken en eten.

Om 16:00 uur gaan Paul en ik met Nienke en Karin een loopsafari doen onder leiding van Nyenge, we zien niet veel, maar dat hoort er natuurlijk ook bij.

Weer diner met kaarsen, en voor Karin’s verjaardag is een “Elephant shit” taart gebakken, de 47 kaarsjes worden aangestoken en uitgeblazen, zoals het hoort.

Karin biedt ons een drankje aan, dus het is weer afzien onder een prachtige sterrenhemel…..

Donderdag, 4 oktober

Paul en ik gaan kanoën, met Roland, Bono en Aloys gaan mee als gids. Eerst rijden we een stuk stroomopwaarts, waar de kano’s te water worden gelaten. Omdat ik bang ben dat ik op het commando “paddle or die” niet hard genoeg kan peddelen (in geval we te dicht bij hippo’s komen), gaan Paul en Roland samen in een kano, achter Bono aan, daarachter Aloys en ik.

Bono tikt regelmatig met zijn peddel tegen de kano, dan komen plotseling de hippo’s boven kijken wat er aan de hand is, zo kunnen we zien waar ze zijn, er zorgen dat we er met een boog omheen varen.

Langs de kant zien we veel vogels, buffels, en een aantal krokodillen.

Rond 09:30 uur zijn we terug, brunch, Paul koopt een T-shirt “Paddle or die”, helaas heeft Bono alleen nog XL, voor mij een beetje groot.

Kanoën op de Zambezi                      

Lunch en weer siësta, tot de olifanten, inmiddels met zijn drieën, weer op bezoek komen. Paul blijft in de tent, en een van de olifanten blijft heel lang bij de tent dralen, maar loopt dan toch op haar gemak door, keurig alles vermijdend wat op de grond ligt, matrasje, kussens, etc.

’s Middags zou ik met een drive meegaan, maar ik vond het kanoën zo leuk, en er is nog plaats, dus ik ga weer mee het water ook, ook al omdat je in de kano geen tse-tse vliegen hebt en in de auto steeds wel.

Karin en ik gaan samen in een boot, na de ervaring van vanmorgen durf ik het wel aan, Angela zit bij Aloys en Nienke bij Bono, omdat ze een peddel te weinig meegenomen hebben is de tocht voor Nienke heeeeeeel relaxed.

We zien weer aardig wat hippo koppen naar boven komen bij het kloppen tegen de kano, langs de kant olifanten, en natuurlijk vele vogels. In een ondiep stukje, ook veilig ivm krokodillen mogen we even afkoelen in het water, heerlijk.

Vrijdag, 5 oktober

05:30 opstaan, om 06:30 moet iedereen handbagage gepakt hebben, maximaal 7 kilo voor de vlucht met een Cessna naar Kariba. Paul en ik zitten in de 2^e van de 4 shifts, met Ans en Wim en worden door Johannes, na nog een korte rondrit door het park afgezet op het vliegveld, niet meer dan een open stuk in de bush, met een windzak, waar op het moment dat wij aankomen een groep parelhoenders en een troep apen rondlopen.

Ans en ik op het vliegveld van Mana Pools

Het vliegtuigje is iets vertraagd, maar om 09:15 gaan we met piloot Chris de lucht in, de vlucht is een beetje hobbelig, verder prima, en na een half uurtje landen we op Kariba International Airport….

Daar worden we na een uurtje opgehaald met een behoorlijk krakkemikkig busje, dat ons naar de haven brengt, waar Flip op ons wacht, hij is samen met Nyenge onze gids voor de komende dagen. Flip ziet er behoorlijk gehavend uit, later blijkt dat hij een aantal confrontaties heeft gehad met wilde dieren, waardoor hij één pink mist, één glazen oog heeft, een – door allerlei huidtransplantaties – bijzonder gezicht, en behoorlijke littekens over zijn lichaam, eigenlijk mag hij van geluk spreken dat hij überhaupt nog in leven is.

Flip brengt ons met een kleine boot naar de “houseboat Take it Away”, die ons als de groep weer kompleet is in ca. 5 uur naar Elephants point zal brengen in het Matusadona Park, daar zullen we de komende 3 nachten verblijven in het Rhino Safari Camp.

Op de boot wachten we op de rest van de groep, de laatsten komen even voor 13:00 uur aan, behoorlijk geradbraakt, zij hebben het zwaar voor hun kiezen gehad tijdens de vlucht, het was ineens hard gaan waaien en door de hitte midden op de dag, was de turbulentie ook heftig.

De eigenaresse van Rhino Safari Camp, Jenny, vaart met ons mee en we genieten met zijn allen van een rustige overtocht, op een bepaald moment is iedereen in slaap.

Aan boord van de house-boat “Take it away”                                   

Net voor het donker komen we aan, vanaf het water zien we een beetje hoe het eruit ziet, prachtig, één hoofdgebouw “restaurant/bar” op palen en 7 identieke chalets op palen, overal zit een rieten kap op, maar tussen de kap en de vloer is het rondom open zodat je overal een vrij uitzicht hebt.

Paul en ik krijgen chalet nr. 5 toebedeeld, twee ruime bedden onder een enorme klamboe, een bankje met tafeltje, een soort bureautje, en een “garderobekast”,  als je een paar treetjes naar beneden loopt is daar een badkamer met douche, toilet en wastafel. We worden naar het chalet gebracht, aangezien hier heel weinig mensen komen, zijn de dieren nog schuwer dan in de andere parken en we mogen in het donker geen stap buiten zetten zonder gewapende begeleiding. Nyenge spreekt af dat hij iedereen over een half uurtje weer komt halen, en in de tussentijd douchen wij onder de sterrenhemel, fantastisch. Als verlichting hebben we een olielamp gekregen.

Het interieur en ......

......het exterieur van de hut

Zoals afgesproken haalt Nyenge ons op en bij het hoofdgebouw is een groot kampvuur gemaakt, waar we eerst even iets drinken. Daarna buiten eten aan een weer keurig gedekte tafel. Jenny geeft aan dat het eten simpel is, omdat er nu eenmaal niet veel te krijgen is in Zimbabwe, maar het smaakt prima. De hele staf is erg aardig en attent.

Zaterdag, 6 oktober

Fantastisch geslapen, om 05:30 worden we gewekt door een trommelaar die langs alle hutten loopt. Na een flitsontbijt gaan Paul en ik met Roland, Annemieke en Karin op pad onder leiding van Nyenge, we varen eerst een stukje mee met John en Hannie die gaan vissen, en gaan dan te voet verder, op zoek naar een neushoorn.

Tijdens een lekker pittige wandeling van 2,5 uur, zien we allerlei sporen van een neushoorn, pootafdrukken en uitwerpselen, maar het beest zelf krijgen we helaas niet te zien. Het is wel goed uitkijken, want we lopen het grootste deel door kreupelhout, waardoor het zicht slecht is.

Aan het eind van de loopsafari moeten we tussen twee kuddes olifanten door, voor de ene kudde staan we benedenwinds, voor de andere niet.  Nyenge geeft aan dat we flink de pas erin moeten houden, de ene kudde zal ons niet zien en ruiken, als we doorlopen zijn we veilig aan de andere kant van het water op het moment dat de andere kudde ons ruikt, die is net te ver weg om ons te zien (olifantenogen zijn niet erg best). Dat lukt prima, de ene groep geeft geen krimp (ziet, ruikt en hoort ons niet) de andere wordt onrustig op het moment dat we bijna aan de andere kant van het water zijn, ze ruiken iets “vreemds” en omdat ze ons niet kunnen zien, kiezen ze ervoor weg te gaan.

Het bootje pikt ons weer op, en terug op het kamp een lekkere lunch, en een siësta. Ondanks de hitte, 36 graden in de schaduw, slapen we een uurtje of twee en het is maar goed dat we een wekker hebben gezet.

In de loop van de middag staat er een boottochtje op het programma, ongeveer de helft van de groep gaat mee, de rest gaat rijden. Sunny Boy (het is echt prachtig waar Afrikanen hun namen vandaan halen) is kapitein, en gids Flip vertelt van alles over de vogels, hippo’s, grote en kleine krokodillen en water monitor lizzard die we zien.

Bij een prachtige zonsondergang in goed gezelschap varen we terug naar het kamp.

Samen met de hippo’s van de zonsondergang genieten

Weer eten onder de sterren, nog een drankje en dan is het na weer een mooie, lange dag bedtijd.

Zondag ,7 oktober

Paul en ik en Ans en Wim hebben de ochtend vrij gehouden, vanuit ons bed zien we om 06:30 uur één van de jeeps voorbij rijden, met ongeveer de helft van de groep.

We staan op ons gemak op, speuren de omgeving af naar interessant wild en besluiten rond 07:30 uur naar het hoofdgebouw te lopen voor een kop koffie. De man die de olielampen ophaalt komt langs en vraagt of we de neushoorn al gezien hebben……..  ja hoor, zitten we even 10 minuten niet te kijken en daar loopt ze, ca. 150 m vóór onze hut, met een jong in haar kielzog. Ik loop, de wind staat goed, naar Ans en Wim, zij hebben haar ook al gezien en we lopen samen met Jenny richting neushoorn en jong. Neushoorns zien superslecht, horen en ruiken goed, maar de wind staat naar ons toe, ze merken ons niet op, en we kunnen zelfs tot ca. 30 meter naderen.

Moeder neushoorn is in gevangschap opgegroeid, dus enigszins aan mensen gewend, maar Jenny maakt zich wel zorgen om het jong (een mannetje, en met 5 maanden al aardig stevig), dat wel wild is. Moeder is een paar jaar geleden teruggezet in het wild, redde zich prima, het was spannend hoe het zou gaan toen zij een jong kreeg, maar ook dat ging prima, zelfs een aanval van leeuwen op haar jong werd furieus door moeders afgeslagen, voor de mensen hier een groot succes in hun streven de neushoorns een goed leefklimaat te bieden, zodat zij in aantal kunnen toenemen.

Het 5 maanden oude neushoornjong

We maken ons enigszins zorgen als het jong een beetje onze kant oploopt, maar gelukkig zoek hij al snel weer zijn moeder op, die loopt nu zo ver richting het kamp dat wij inmiddels vol in de wind staan, dus wij gaan met een grote omtrekkende beweging terug naar het kamp.

Na een kwartiertje komt het duo ook in het kamp, uit eerdere ervaringen weet Jenny dat het nu oppassen geblazen is, moeder neushoorn loopt dwars door alles heen en vreet alles op, zelfs placemats. Wij gaan boven zitten dat is net iets veiliger, alles is open dus we kunnen het goed zien. Moeder neushoorn is redelijk rustig, maar het jong is duidelijk niet op zijn gemak en je weet dan nooit hoe moeder gaat reageren.

Neushoornmoeder met jong

Een van de twee groepen, onder leiding van Flip en met hulp van supertracker Conrad komt inmiddels terug in het kamp, zij hadden de sporen van de neushoorns gevonden, gevolgd en kwamen uit ….. in het kamp.

De andere groep onder leiding van Nyenge was een andere kant opgereden, vond sporen van een andere neushoorn, zijn die te voet gaan volgen en hebben het dier ook tussen het kreupelhout in een flits gezien. Rond 10:30 uur komen zij terug in het kamp en zien daar tot hun stomme verbazing de twee neushoorns, die er nog steeds rondstappen en inmiddels al een paar pogingen ondernomen hebben om de tenten van Karin en Nyenge nader te inspecteren.

Na de lunch gaat iedereen weer even siësta houden in de hut en als we terugkomen zijn de neushoorns weer weg.

’s Middags gaan Paul en ik met een paar anderen rijden, we stoppen op een paar mooie plekken, en rijden langs een paar geïrriteerde olifanten, omdat hier weinig mensen komen zijn de dieren ook veel schuwer en reageren ze ook feller op de aanwezigheid van mensen. Verder zien we weinig wild, maar de natuur is prachtig.

Als we terugkomen gaan we snel douchen en dan is het weer tijd voor het avondeten, drie mensen die vanmorgen met Nyenge te voet achter de neushoorn aan geweest zijn voelen zich beroerd, zij hebben te lang in de hitte gelopen en niet genoeg kunnen drinken, morgen gaan we weer weg hier, hopelijk voelen zij zich dan wat beter.

Met Ans en Wim nemen we nog een extra flesje wijn bij het kampvuur, want het is, helaas, de laatste avond hier, en rond 21.30 uur gaan we naar bed.

Maandag, 8 oktober

Uitslapen, de trommelaar komt pas om 06:30 uur langs, ontbijt, spullen inpakken en het verblijf in Rhino Camp, Matusadona Park zit er helaas weer op. Om 09:00 uur vertrekken we met de houseboat weer richting Kariba, waar we een uurtje of 5 later aankomen en afscheid nemen van Jenny en een deel van de Rhino Camp crew die mee teruggevaren is. De mannen die last hadden van “uitdroging” voelen zich gelukkig al wat beter, alleen Martin is nog wat kwakkelig.

De House-boat “Take it Away”

Het waait meer dan op de heenreis, dus we “hobbelen” wat meer. Halverwege laat de boot zijn “fritesmandje” achteraan zakken, zodat er gezwommen kan worden zonder dat je gevaar loopt opgegeten te worden door de krokodillen, alleen Karin maakt hier gebruik van.

Paul wordt apart geroepen door Riverson, de kapitein van de boot, en krijgt een brief waarin een kerk gepromoot wordt, met het verzoek geld te doneren. Achteraf blijkt dat Karin ook in aanmerking is gekomen voor zo’n brief.

Rond 14:30 komen we aan wij hotel Cutty Sark in Kariba, de boot kan daar aanleggen, ondanks het telefonische verzoek van Nyenge om wat hulp bij het sjouwen van de bagage van de boot, naar het hoger gelegen hotel, houdt het voltallige personeel zich buiten het zicht, totdat wij zelf in de hitte de bagage boven hebben gebracht (ook niet echt erg), dan zoemt het ineens het personeel, waarschijnlijk hadden ze werkoverleg….

Tijd voor een heerlijk koel biertje op het terras.

’s Avonds eten in het hotel, van het hele grote menu zijn maar een paar dingen verkrijgbaar, gezien de dramatische situatie in Zimbabwe valt datgene wat ze kunnen bieden nog heel erg mee en dat geldt eigenlijk voor de hele afgelopen week, de door iedereen ingeslagen “noodrantsoenen” koekjes, zijn nauwelijks gebruikt.

De kamer is prima, het is vreemd om na bijna 3 weken weer tussen 4 muren te moeten slapen, het is erg warm, de kamer heeft airco, maar die maakt voornamelijk herrie, dus we  zetten de plafondventilator aan, dat scheelt iets.

Dinsdag, 9 oktober

De wekker gaat om 07:30 uur, een deel van de groep gaat met een excursie naar de Kariba dam en een marktje waar houtsnijwerk verkocht wordt, wij hebben besloten niet mee te gaan (blijkt achteraf ook geen slechte keuze) en blijven met Roland en Annemiek in het hotel. Het is binnen nu al 30 graden, buiten in de schaduw 34 graden en het is pas 8 uur.

Wij twijfelen of we met zijn vieren nog een taxi zullen nemen naar het stadje, maar besluiten even af te wachten tot de anderen terug zijn.

Rond 12 uur zijn die er al weer, niet bijster enthousiast over de excursie, en ze raden af om naar Kariba te gaan, aangezien daar niets te zien of te doen valt.

De middag brengen we lezend, zwemmend en kletsend door, iedereen is het erover eens dat we beter wat langer in Mana Pools of Matusadona hadden kunnen blijven, Kariba voegt niets toe en nu hang je een beetje rond tot de terugreis echt begint, jammer.

Woensdag, 10 oktober

Twee, redelijk gammele, busjes zullen ons terugbrengen naar de hoofdstad van Zambia, Lusaka, we nemen hier afscheid van Nyenge. De grensformaliteiten zowel Zimbabwe uit als Zambia in voorlopen voorspoedig, ons visum blijkt inderdaad geldig voor multiple entry, hoewel daarvoor nog wel een fooitje nodig is voor de betreffende ambtenaar, dat wordt geregeld door de chauffeur van een van de busjes.

Rond de middag komen we aan in Lusaka, waar we verblijven in het Fairview hotel, dat ligt naast een casino. In dit hotel worden mensen opgeleid voor de hotelbranche, dit houdt in dat ze bijzonder vriendelijk zijn, maar zeeeeeeeeeeeeeeeeer langzaam. De beschikbare kamers verschillen enorm, van heel goed tot zeer sjofel, wij treffen een kamer in de laatste categorie, we krijgen heimwee naar ons tentje, maar het maakt niet zo veel uit voor die laatste nacht.

We willen toch nog iets van Lusaka zien en gaan met Roland en Annemieke de stad in, lunchen eerst bij Engineers een heel leuk restaurantje achter Cairo Road, genieten daar van een heerlijk Griekse salade en lopen daarna door de belangrijkste winkelstraten van Lusaka. Het stelt niet heel veel voor, maar het is wel heerlijk dat je weinig wordt lastiggevallen en we voelen ons ook best veilig.

Er is besloten dat we de laatste avond in het hotel eten, als afscheid, en om 18:30 uur komt de groep even bij elkaar om het “kado” voor Karin te verzamelen en af te stemmen wie het woord gaat doen. Roland wordt de gelukkige.

Karin heeft geregeld dat we buiten kunnen eten, omdat het warm genoeg is en de eetzaal in het hotel erg ongezellig. Het is een vreemd idee dat het alweer voorbij is, Roland houdt een prima speech voor Karin en na nog een drankje gaat iedereen richting de kamers.

Donderdag, 11 oktober

Dat was geen beste nacht, naast het hotel ligt het plaatselijke casino en dat hebben we geweten, de hele nacht herrie, vertrekkende en ruziënde mensen, het merendeel van de groep heeft er behoorlijk last van gehad, dus vertrekken we na een zeer langdurig uitcheckritueel, enigszins vermoeid richting vliegveld.

De vlucht met Kenya Airways van Lusaka via Lilongwe naar Nairobi vertrekt rond 10:30 en arriveert rond 15:00 uur plaatselijke tijd (uurtje later). We hebben bijna 6 uur de tijd op Nairobi voor de vlucht naar Amsterdam, dus we struinen wat winkeltjes af en brengen vervolgens de meeste tijd door in de koffiebar (nog steeds prima cappuccino). KLM voert de vlucht naar Amsterdam uit, dat houdt o.a. in heel veel minder beenruimte dan op de heenweg met Kenya Airways, minder lekker eten en geen persoonlijke inflight entertainment.

Hans Kazan zit met zijn gezin ook in het vliegtuig, net terug van TV opnames in de rimboe.

Keurig op tijd, om 05:30 arriveren we op Schiphol en nemen afscheid van de groep. De laatste dagen in Kariba en Lusaka waren een beetje een anti-climax, maar verder was het echt een superreis, die ons nog lang bij zal blijven.