Verslag 4 Argentinië najaar 2013 : Van El bolsón naar Trevelin en weer een beetje Chili.

Woensdag, 6 november
We nemen afscheid van de mensen in Casona de Odile, wat een heerlijke plek is dit, en superaardige lui, als je binnenkomt vragen ze je naam en die weten ze dan ook de rest van de tijd, behulpzaam in alles. Prachtige tuin, leuke sfeer binnen, elke avond om 5 uur de grote open haard aan, basic kamers en badkamers, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door alle positieve dingen daar.

Helaas regent het, en dat schijnt een paar dagen te gaan duren, maar het is niet anders, op weg naar Nationaal Park Los Alerces, ca. 200 km zuidelijker, de eerste 80 km goede weg, daarna de inmiddels overbekende ripio roads.

Bij een pomp net vóór de ingang van het park besluiten we de tank te laten bijvullen, het is hier handig om te tanken als de mogelijkheid zich voordoet en niet pas als hij bijna leeg is. Paul vraagt of hij Super97 heeft, nee helaas, Super95 dan, hij blijkt helaas helemaal geen benzine meer te hebben. Gelukkig hebben ze wel lekkere koffie.

Zo ziet een Alerce er uit.

Het park Los Alerces is genoemd naar de zeldzame bomen die hier groeien, een van de langzaamst groeiende bomen ter wereld (2 cm per jaar) en een van de soorten die het oudste worden in de wereld, vergelijkbaar met de Sequoia. De boom heeft een beetje de vorm van een dennenboom, maar dan met het groen als bij coniferen, de Alerce behoort tot de Cipressen familie. Een klein deel van het enorme park is per auto bereikbaar, wel zijn er een aantal wandelroutes uitgezet. Wij komen aan de noordkant binnen en rijden naar een hangbrug, vandaar loop je in een half uur naar een haventje, daar gaat een boot naar de oudste Alerce in het park (> 2000 jaar), aan de overkant van het meer. Helaas de boot gaat in dit seizoen maar 1x per dag en is 2 uur eerder vertrokken, heel erg vinden we het niet, een boottocht van 2 uur in de regen met weinig zicht en aan de overkant een verplichte wandeling van ook nog 2 uur in de regen, is niet echt aantrekkelijk.

Vlakbij is een uitkijkpunt op de nabijgelegen gletscher, maar door de laaghangende wolken zien we niets. Over de (slechte) weg door het park rijden we naar de uitgang van het park en verder richting Esquel.

Op veel plaatsen bij huizen en auto's of machines van wegwerkers zien we "schermen" van ca. 40 cm hoog, bekleed met glad materiaal aan de buitenkant. Eens in de zoveel jaar bloeit de bamboe in het park, de blaadjes werken superstimulerend op het sexleven van de muizen, met een explosie als gevolg, die dringen dan overal binnen en vreten alles aan, vandaag de bescherming. Ze verspreiden ook het Hantavirus, dat een longziekte met regelmatig dodelijke afloop kan veroorzaken, overal wordt uitgebreid gewaarschuwd dat dit verspreid wordt via het slijm, urine en uitwerpselen van de knaagdieren, met name voor kampeerders een risico.

In Esquel, een sfeerloze plaats buiten het park, vinden we een modern hotel en boeken een kamer voor 3 nachten. Als we nog wat willen eten blijkt er veel gesloten. We komen terecht in een restaurant dat hoort bij een ander hotel, er zitten 4 mensen, als we binnenkomen kijkt de vrouw die bedient ontzet, "heb ik dat, nog meer klanten", het eten is ook dramatisch....

Donderdag, 7 november
Ondanks dat de eigenaresse van het hotel ons met de hand op haar hart had verklaard dat we geen last zouden hebben van de weg aan de voorkant, was het toch behoorlijk lawaaiig, bovendien blijkt wifi alleen in de receptie te werken en is het "toevallig" gisteren en vandaag heel langzaam. We pakken onze spullen, rekenen af en vertrekken.

Het idee is om naar Trevelin, ongeveer 30 km verder, te rijden. Omdat we gisteren lange rijen zagen bij de tankstations, besluiten we even te checken wat er aan de hand is. Het blijkt dat onderwijzend personeel de uitgangen van de olieraffinaderijen geblokkeerd heeft en dat de bevoorrading, zeker in het afgelegen Patagonië een probleem is, de tankstations raken leeg, er is nog diesel, maar in Esquel is geen benzine meer te krijgen. We hebben nog een halve tank en zouden daarmee terug in Bolsón kunnen komen, maar niet als we eerst naar Trevelin gaan. We besluiten terug te rijden naar Bolsón, als we kunnen tanken onderweg, beslissen we opnieuw. Net buiten Esquel is een pomp, we sluiten aan in de rij, één pomp werkt nog, we zijn nr. 25 in de rij. De meeste Argentijnen hebben zelfs nog een aantal jerrycans bij zich en na een uur zijn we aan de beurt. Tank vol en op naar Trevelin, mazzel, net vóór Bolsón bleek pas de volgende mogelijkheid. Bij de pomp vertellen ze dat er gisterenavond wel een akkoord is bereikt, maar dat het nog wel even kan duren voordat alle benzinestations weer bevoorraad zijn.

We vinden een plaatje van een B&B, Casa de Piedra, waar we heel hartelijk ontvangen worden, de eigenaar organiseert hengelweken in de omgeving, maar op dit moment weinig klanten. Ze hebben ongeveer 10 kamers en verhuren ook een cabaña, maar buiten ons is er alleen een (nog) ouder stel uit Wales.

Het weer is nog steeds niet best, en wandelen in de regen zien we niet zitten, dus we doen wat administratie en werken de website bij.

Vrijdag, 8 november
Helaas nog slecht weer, maar we rijden toch naar de plaatselijke waterkrachtcentrale, bij een enorme dam. Deze centrale voorziet de hele (grote) provincie Chubut van stroom, inclusief een aluminiumfabriek in Puerto Madryn, die mede-investeerder is in deze centrale.

Omdat het morgen beter weer lijkt te worden besluiten we nog een nacht te blijven om wat te zien van de omgeving, Luis, de eigenaar raadt ons een tocht door Chili aan, van 2 tot 3 dagen, lijkt ons ook prachtig, maar wij moeten 12 november de auto terugbrengen, dat zouden we kunnen verlengen, maar we moeten uiterlijk 12 november Chili uit zijn, anders krijgt het verhuurkantoor en dus wij grote problemen. Het is ook een groot formulieren- en stempelcircus steeds aan de grens ivm de huurauto, het zou net kunnen lukken, maar dan moet er niets mis gaan. Aangezien het een stuk Chili betreft dat prachtig is, maar zowel in het noorden, westen als zuiden omgeven wordt door water, dus zeer afgelegen, alleen ripio roads, dun bevolkt en met nul bereik voor mobiele telefoons, besluiten we een andere tour te doen, ook mooi, maar korter, dan zijn we na een lange dag weer terug in Trevelin.

's Avonds vraagt het echtpaar uit Wales of het goed is dat ze met ons mee gaan eten, prima, zij zijn 74 en pas 2 jaar met pensioen, hebben 40 jaar een general store en mail office gehad in Anglesey, het plaatsje waar prince William een paar jaar heeft gewoond ivm zijn job als helikopterpiloot.

John vertelt vooral over zijn zeevarende carrière daarvoor. Ze zijn nu 3 weken in Argentinië georganiseerd door een Argentijnse die in Wales woont, zij bezoeken een aantal plaatsen in Argentinië die veel Welsh invloeden hebben en ze zijn zelfs naar een Welsh koorconcours geweest.

In 1895 is een schip, de Mimosa, uit Liverpool vertrokken, met aan boord ongeveer 150 mannen, vrouwen en kinderen uit Wales, zij vonden dat de Engelse invloeden in Wales te groot werden en wilden op een "veilige" plaats hun taal, geloof en tradities bewaren. Naar een bootreis van 2 maanden arriveerden ze in Porth Madryn (het huidige Puerto Madryn), hier leven nog steeds veel mensen met Welsh roots, net als in het nabij gelegen Trelew en dus ook in Trevelin. Hier zijn dan ook een paar theehuizen met en Welsh naam, bijv, Nain Maggie. Volgens John zijn veel mensen in Wales jaloers op het pure Welsh dat hier nog gesproken wordt. Leraren uit Wales komen voor een jaar hierheen om het taalonderwijs levend te houden, en de Argentijnse regering sponsort dat zelfs.

Zaterdag, 9 november
Het echtpaar uit Wales gaat op weg naar Bariloche, wij op weg naar Chili, een prachtige dag, een schitterende tocht, aan de grens terug van Chili nog een zielig douanemannetje, het is rustig dus hij heeft uitgebreid de tijd voor ons, hij komt naar buiten en we moeten precies parkeren waar hij zegt en begint vervolgens een uitgebreid verhoor, we blijven rustig en vriendelijk, en als er nieuwe "klanten" komen, mogen wij verder.

Een prachtige dag, 250km gereden, dan ben je hier een uur of tien onderweg.

Zondag, 10 november
Afscheid van Luis en Rosana, hun perfecte B&B en heerlijke ontbijt. Op naar Bariloche, bijna 300km verderop, voornamelijk goede wegen, ook weer een hele mooie rit. Helaas had het hotel in Bariloche waar we de vorige keer zaten pas morgen plaats, dus we moesten wat anders, dat blijkt geen succes, een hondenhok van 2,5*3m, met een badkamertje, dat als enige voordeel heeft dat je kunt douchen als je op het toilet zit....

Maandag, 11 november
Weg uit het hondenhok, op naar hotel Tirol, en naar de wasbaas met twee zakken was.

Plannen hoe nu verder; het idee was om 13 november naar San Rafael te reizen, helaas is er alleen een busverbinding die om 4 uur 's nachts aankomt, wat ons betreft geen optie in een voor ons vreemde stad in Zuid-Amerika, dan maar vliegen, ook geen goed idee, gaat alleen via Buenos Aires.

Uiteindelijk besluiten we naar Mendoza te gaan, 3 uur ten noorden van San Rafael, dan blijkt er alleen een bus met comfortabele slaapstoelen te gaan op dinsdag en donderdag. Aangezien het een rit is van 16 uur, is dat wel aangenaam. Donderdag vinden we te laat, Bariloche hebben we wel gezien, het is er vergeleken bij 9 jaar geleden niet op vooruit gegaan, bovendien is het koud en er staat een ijzige wind, tijd voor warmere oorden. We besluiten om om morgen, dinsdag, te vertrekken.

Dinsdag, 12 november
Inpakken, hoewel, we pakken eigenlijk altijd alleen de toiletspullen maar uit, ontbijten, auto weer inleveren. Gelukkig is deze keer alles heel gebleven, bij het voltanken blijft nu de benzinemeter ineens hangen, maar ze geloven ons dat hij vol zit. Nog wat water en knabbels inslaan voor in de bus, het eten daar is vooral heel zoet, met kleffe broodjes.

De bus vertrekt om 15:30 uur en komt de volgende dag om 08:30 uur aan, er zitten nog een aantal Nederlanders in de bus en één van hen wint de traditionele bingo!!!! en dus een fles wijn.

Het eerste deel van de rit kunnen we het mooie landschap nog zien, en de prachtige zonsondergang, die helaas niet te fotograferen is in een hobbelende bus.

De reis verloopt soepel, we slapen een uur of 7 behoorlijk.

Woensdag, 13 november
De bagage slaan we even op in het busstation en dan lopen we de stad in. Paul wist zich van 4 jaar geleden nog de ligging van het appartementje te herinneren, dat beviel toen prima dus daar lopen we eerst heen.

De eigenaar herkennen we pas als hij Nederlands blijkt te spreken (Duitse vader Nederlandse moeder), de prijzen zijn helaas meer dan verdubbeld, daar gaan we onder een kop koffie even over denken. Een korte check op internet en bij een andere lokatie wijst uit dat het allemaal duur is of vol, dus we gaan toch maar terug, de locatie is perfect en het appartementje ook prima.

Als het zo doorgaat in dit land komen er over een paar jaar geen toeristen meer, net als in de negentiger jaren, toen het met afstand het duurste land in Zuid-Amerika was. De inflatie is meer dan 30% per jaar op dit moment, volgens Martin (eigenaar), moeten ze de peso devalueren, maar dan krijg je weer andere problemen, wie gaat het oplossen......

We krijgen wat tips voor leuke restaurantjes en gaan op zoek naar een huurauto.

De temperatuur is heerlijk hier, 27 graden, gisteren liepen we in Bariloche nog met twee truien aan en een jack, vanwege de gevoelstemperatuur van 3 graden door een ijzige wind, nu lopen we weer heerlijk in een polo.

Veel herkenningspunten ook hier weer, 's avonds eten we in een restaurantje op de 10e verdieping van een gebouw, je loopt daar gewoon naar binnen, de lift in naar de 10e en dan is het daar ineens; nergens een bord of aankondiging, heel apart. Het is inmiddels bijna 22:00 uur, maar we kunnen nog lekker op het terras zitten, met een fantastisch uitzicht over Mendoza.

Donderdag, 14 november
In een straat bij ons om de hoek zitten meer dan 10 autoverhuurbedrijven, we hebben gisteren bij een aantal info gehaald en een klein vergelijkend warenonderzoek gedaan. Twee dingen worden al snel duidelijk, een aantal zijn al uitverkocht tot midden volgende week, en er zijn behoorlijke verschillen in prijs.

Wij gaan deze keer in principe voor een iets grotere/hogere ivm de wegen en hebben er één uitgepikt, als we daar heenlopen, blijkt die toch niet beschikbaar te zijn. Wel krijgen ze morgen gloednieuwe Clio's binnen, met 0 km op de teller. Dat lijkt prima, maar gelukkig realiseert Paul zich op tijd dat een hagelnieuwe auto met deze wegen helemaal niet zo'n handige optie is, beter een met wat deuken en krassen, dan heb je minder snel gezeur, zeker omdat je hier het eigen risico maar beperkt kunt afkopen.
Na nog wat bureautjes te raadplegen, blijkt Avis uiteindelijk een Ford Ecosport te kunnen leveren zaterdag tegen een redelijke prijs, missie geslaagd, op naar het ontbijt.

Na het ontbijt ga ik met succes op zoek naar een badpak, weer eens vergeten, het B&B waar we de laatste week zitten heeft een zwembad en gezien de heerlijke temperaturen lijkt het me lekker daarvan gebruik te maken.

De rest van de dag een beetje Mendoza met zijn parken en zijn pleinen en daarna globaal de route voor de komende twee weken plannen.

Tijdens ons vorige bezoek hier hebben we de stad en een aantal musea uitgebreid verkend en deelgenomen aan een paar wijnproeverijen, vandaar dat we hier niet te lang willen blijven, lekker weer het leven buiten de stad opzoeken.

Pal naast de appartementen zit een klein vegetarisch restaurantje, dat hadden we de vorige keer ook al gezien, maar het leek toen alsmaar gesloten, nu zien we ineens twee mensen buiten zitten eten, dus maar eens checken.

Het is ongelooflijk, bomvol, er zijn maar 28 plaatsen en buiten nog een stuk of tien, maar toch, ze zijn dus niet gesloten, maar springlevend en alleen tussen 12:30 en 15:00 uur open.

We worden vriendelijk ontvangen en men legt uit hoe het werkt, je kiest een tafeltje, legt daar bestek op als teken dat het bezet is, dan pak je en bord en kiest uit het zeer uitgebreide buffet met koude en warme gerechten. Een vrouw bij een weegschaal noteert het gewicht en dat reken je later af, samen met de drankjes. Een leuk concept en het eten is verrukkelijk, ik word er helemaal blij van, want normaal is de keuze hier vlees of pasta. Paul vindt het gelukkig ook lekker, niet alleen de salades, maar vooral ook de empanada's en quiches.

Vrijdag, 15 november
Vannacht was er ineens kabaal en daarna begon alles enorm te schudden, en een poosje later nog een keer, we waren nog in onze eerste slaap. Ik heb het gemerkt en vond het wel vreemd, maar ben toch weer in slaap gevallen. Paul is er nog wel even uit geweest, maar ik heb dat niet eens gemerkt.

's Morgens op het nieuws zien we dat er een aardbeving is geweest met een sterkte van 5,5 op de schaal van Richter, verder geen problemen en gelukkig geen gewonden, wel zit een deel van Mendoza zonder stroom.

Lekker rustig dagje, koffie met medialunas bij ons vertrouwde tentje, de tweede dag wist de ober nog precies wat we gehad hadden, en vroeg of we dat weer wilden. Blijkbaar waarderen veel mensen zoiets, ze staan regelmatig te wachten voor een plaatsje hier.

's Middags weer lunchen bij de buren, nog wat genieten van Mendoza, een handwasje doen, morgen gaan we weer twee weken op pad, we zijn benieuwd wat die ons weer brengen.