Verslag 5 Argentinië najaar 2013 : Van Mendoza via San Rafel naar Malargüe.

Zaterdag, 16 november
Laatste ochtend Mendoza, nog even koffie bij Dunken1 (2 hebben we nooit gezien...), de auto halen bij Avis, lunchen bij Veggetalia, heerlijk tussen al dat vlees door hier, afscheid van Martín van het appartement en op weg naar San Rafael.

De route gaat voor ons via Tupungato, een gebied met een aantal bekende bodega's, waaronder Salentein. Die hebben we 4 jaar geleden bezocht, prachtig pand, heerlijke wijn, maar voor ons veel te massaal, een fabriek en niet zo'n hartelijke ontvangst; van de vorige keer bewaren we de beste herinneringen aan de kleine (familie)bodega's.

Het is een prachtige route, de Tupungato-vulkaan, de Aconcagua (hoogste berg in Zuid-Amerika, bijna 7000 meter, en na de bergen in de Himalaya, de hoogste berg ter wereld), en een aantal andere reuzen, de Andes is echt hoog hier en het is helder dus een prachtig gezicht die besneeuwde toppen.

In San Rafael, ook met bekende wijnhuizen als Bianchi (maakt ook “champagne”), Suter en andere, rijden we naar een klein familiehotel, niet echt bijzonder, maar wel hartelijke mensen, rustig en op loopafstand van het centrum. De stad valt ons niet tegen, ongeveer 120.000 inwoners en voornamelijk laagbouw, komt heel plezierig over.

Daar is vanavond het feest van de wijn en het Toerisme. Er is slechts één stand met wijn, en daar is niemand te bekennen, iedereen drinkt bier op de terrassen die wel gezellig druk zijn. Toeristen zijn er trouwens ook niet zo veel, maar de sfeer is prima.

De auto bevalt uitstekend, we schrokken wel een beetje bij het afhalen, hij is ook redelijk nieuw, nog maar 7000 km op de teller, maar ja dat kun je natuurlijk niet als onacceptabel aanvoeren bij de verhuurmaatschappij. Hij rijdt fantastisch, ook over de ripio, wat een verschil met die andere auto's.

Zondag, 17 november
We besluiten nog een nacht in San Rafael te blijven en gaan vandaag een route rijden door de Atuel kloof, ook weer de moeite waard, in deze kloof zijn een aantal dammen gebouwd, bij die dammen vormt zich dan een stuwmeer, maar het water wordt aan de andere kant (onzichtbaar) afgevoerd door pijpen, langs een electiciteitsfabriek en komt dan uiteindelijk weer uit in het volgende stuwmeer/dam/fabriek. In totaal vier keer, Argentinië moet nog steeds energie importeren en heeft daarom in deze regio veel geïnvesteerd in water.

Het laatste
stuwmeer.

Na de 4e dam stroom het water vrij weg, daar zijn een aantal plaatsen waar je kunt raften, ze hebben niet veel klanten, we worden nog net niet uit de auto getrokken. Na onze superspectaculaire ervaring op de Zambezi in Afrika, een jaar of 12 geleden denken we niet dat dit nog overtroffen kan worden.

Terug in San Rafael werken we wat dingen bij, zien op de TV beneden dat River Plate een pak op zijn broek krijgt, normaal is River een topclub (voetbal hebben we het over), maar dit jaar gaat het niet best, ze staan 17e of zo, dus een beetje paniek in de tent.

's Avonds eten we bij een Italiaan, Franccesco, forel, superlekker en een hele leuke ober.

Maandag, 18 november
Via weer een toeristische route, niet de snelste, maar wel een mooie rijden we van San Rafael naar Malargüe.

Onderweg komen we langs Sosneado, in 1972 is hier in de buurt een vliegtuig neergestort dat op weg was van Montevideo (Uruguay) naar Santiago de Chile, met aan boord 45 passagiers (waaronder het nationale rugbyteam van Uruguay) en de bemanning. De piloot en co-piloot kwamen bij de crash om het leven, net als een aantal passagiers. Ondanks verwoede pogingen van de Chileense en Argentijnse luchtmacht werd het wrak niet gevonden, twee overlevenden zijn de Andes overgestoken richting Chili, een barre tocht. Toen ze daar aankwamen bleek dat ze ongeveer 17 km van een Argentijns dorp gecrasht waren. De overgebleven passagiers hebben 70 dagen doorgebracht op de Las Lágrimas (= tranen) gletscher en zijn in leven gebleven o.a. door het vlees van hun overleden medepassagiers te eten. Hierover is het boek Alive geschreven, en de films Alive en Survive gemaakt. Een van de twee mannen die de helletocht over de Andes gemaakt heeft, schreef hierover het boek “Miracle in the Andes, 72 days on the Mountain and My Long Trek Home”.

Wie heeft er ooit van Malargüe gehoord? Wij niet, toevallig las ik dat er ten zuiden van Malargüe een groot, mooi en redelijk onbekend park ligt Payunia, volgens het verhaal is het er prachtig en is het park ondergewaardeerd.

Met de auto die we nu hebben kunnen we een aantal dingen in de buurt zelf bekijken, maar een bezoek aan het park duurt ongeveer 12 uur, het ligt nogal afgelegen en ja die wegen hier.... daarnaast is het nauwelijks bewegwijzerd, waarschijnlijk om de touroperators hier in stand te houden. We gaan langs bij een van de agenten, het is nog laagseizoen, en ze hebben minimaal 6 deelnemers nodig, de vrouw is heel enthousiast en verwacht dat ze ons voor 21:00 uur kan laten weten dat de tour morgen doorgaat. Ze adviseert ons ook een hotel/appartement, daar rijden we eerst langs, maar dat ziet er een beetje shabby uit, dus we gaan op zoek naar iets wat we via Tripadvisor gezien hebben.

Prachtige, redelijk nieuwe cabañas (losstaande huisjes, met keukentje en slaapkamer), net buiten het centrum, lekker rustig, en we hebben toch een auto. Zeer vriendelijk echtpaar, er staan 4 cabañas op het terrein, en in een 5e gebouw wordt een binnenzwembad en sauna en de receptie geïnstalleerd, met name ivm de wintergasten.

Het plaatsje Malargüe is niet groot, alles is maar één verdieping hoog, de wind schijnt hier nogal huis te houden zo nu en dan, en heeft een hele plezierige uitstraling.

Dinsdag, 19 november
Geen telefoon ontvangen van het reisbureau, dus we rijden er na (het heerlijke zelfgemaakte fruitontbijt) even langs, nog niet open, dan maar aan de koffie en we gaan dan een route rijden naar het Llancañelo meer, we passeren, in the middle of nowhere, een parkwacht, die geeft ons superenthousiast wat tips wat waar te zien is, waarschijnlijk in dagen geen toerist gezien. Hij heeft ook een hele kleine choique (kleine struisvogel) in een kist zitten, die hebben ze 3 dagen geleden moederziel alleen op de weg gevonden en ze proberen hem nu in leven te houden.

Het enige dat hier rondrijdt zijn auto's van YPF de Argentijnse staatsoliemaatschappij. die in dit gebied (ongeveer zo groot als Nederland) een 300-tal olieputten heeft, die dagelijks per put 80.000 liter olie opleveren, ongeveer 22,5 mln liter per dag dus; er staan wat jaknikkers, maar die zijn niet echt storend. De komende tijd wil men nog een grote hoeveelheid putten erbij slaan. Dit gebied werd geëxploiteerd door het Spaanse Repsol, maar mevrouw Kirchner heeft niet zo lang geleden de hele boel genationaliseerd, dat lijkt handig, maar er zijn nu natuurlijk nog maar weinig buitenlandse investeerders die in Argentinië willen investeren, bovendien mist Argentinië bepaalde technische know how, maar goed voor geld is veel te koop natuurlijk.

In een aantal bekkens bij het meer zien we flamingo's en ooievaars, en een aantal kadavers van koeien, waarvan naast botten en een stukje vel, alleen nog het plastic oormerk over is.

In het meer zelf is het behoorlijk laag water, de afgelopen jaren is er minder sneeuw gevallen in de bergen.

Vlakbij ligt de vulkaan Trapal, je kunt rijden tot ongeveer ¾ van de top, een het laatste stuk lopen we, vandaar hebben we een prachtig uitzicht, en de spieren weer wat getraind.

Eind van de dag zijn we weer terug in het stadje, we rijden langs het reisbureau, de vrouw vertelt ons dat het bijna rond is, nog even geduld, maar op de een of andere manier komt ze niet heel betrouwbaar over, we zeggen haar dat we tot 19:00 uur wachten, en dat als we dan nog geen bevestiging hebben, we bij andere reisbureaus gaan praten. Aan de eigenaar van de cabañas vragen we advies, de vrouw van het reisbureau gaf aan dat ze in het laagseizoen samenwerken met de andere bureaus, dan de kosten en inkomsten delen en zo toch sneller excursies kunnen uitvoeren, maar wij willen dat verhaal checken bij hem. Hij belt meteen met wat hij het beste reisbureau vindt hier, zij zitten nog precies op 2 personen te wachten om een groepje vol te krijgen, hij geeft ook aan dat de eigenaar van het eerste reisbureau een broer is van de eigenaar van het reisbureau waar we nu naartoe gaan, maar dat zij in elk geval niet samenwerken, want ze vinden elkaar niet meer zo aardig..... In het hoogseizoen is het dringen voor een excursie, maar in dit seizoen is het zeuren, iedereen die weg wil schrijft vast in bij één of meer reisagenten, en allemaal proberen ze minimaal een groepje van 6 personen te formeren. Ze hebben dus pas echt een groep als er door de belangstellenden is aanbetaald, maar je je betaalt pas als je zeker bent als de tour doorgaat, dus dat is een lastig kip/ei verhaal. Terwijl wij bij het nieuwe reisbureau zitten, probeert zij contact op te nemen met de andere mensen die ingeschreven staan, maar die zijn even niet te bereiken, het is inmiddels na 19:00 uur, want tot die tijd zouden we wachten met actie.

Ook deze vrouw, die eerlijker overkomt, verwacht dat ze ons belt voor een definitief vertrek morgen, binnen een uur. We zitten net in de auto als ze inderdaad contact opneemt (lang leve de Argentijnse telefoon), ze heeft de anderen kunnen bereiken en we vertrekken morgen, of we even willen komen betalen.

Als alles rond is stuurt het eerste bureau sms-jes dat we contact op moeten nemen, dat ze ook een groep heeft, we rijden er meteen langs, jammer maar helaas, we hebben echt tot 19:00 uur gewacht, uit haar verhaal krijgen we de indruk dat het nog niet echt rond is, maar dat ze wilde voorkomen dat we ergens anders heengingen, wel een gedoe, maar zo werkt het blijkbaar.

Woensdag, 20 november
Om 08:15 uur worden we opgehaald door Hermánn, de tweede broer en volgens “onze” eigenaar de beste gids van de stad en chauffeur Néstor. Er zitten al 2 passagiers in het minibusje, inwoners van San Rafael en vanmorgen vroeg speciaal al hierheen gekomen met de bus (ruim 2 uur) voor deze excursie.

Er worden nog wat klanten opgehaald uit diverse hotelletjes en uiteindelijk bestaat de groep uit 9 klanten.

Hermánn is een forse man met baard, en hij is duidelijk heel trots op Malargüe. Het departement Malargüe is sinds 1950 zelfstandig, daarvoor viel het onder San Rafael. Sinds 1950 hebben ze eigen politie, brandweer, etc. Er wonen 28.000 mensen, waarvan 18.000 in de stad. Er staat een grote klok midden in de stad, die is er in 2000 neergezet, om 50-jaar zelfstandigheid te vieren. Het geheel valt onder de provincie Mendoza.

Het park Payunia is ongeveer zo groot als Nederland en het bijzondere is dat er in dit gebied 1500 vulkanen zijn en de laatste uitbarsting was ruim 300 jaar geleden, maar men spreekt pas van een inactieve vulkaan als daar tussen de 10.000 en 15.000 jaar zelfs nog geen rookpluimpje uit is gekomen.

Omdat in dit gebied zo veel vulkanen zijn, worden ze als een vulkaansysteem gezien, hoewel ze allemaal afzonderlijk staan en afzonderlijk gewerkt hebben; als ook maar één van de 1500 vulkanen een keer hoest of rookt, begint de telling weer opnieuw.

Wij hadden nog nooit van Malargüe gehoord, maar het is toch wel een heel bijzonder gebied, los van de vulkanen, staat hier de DSA3, een Deep Space Antenne (de andere twee staan in Australië en Spanje), met deze worden satellieten van het zuidelijk halfrond in de gaten gehouden.

Daarnaast hebben ze een prachtig nieuw planetarium, dat gaan we morgen bezoeken en een observatorium, dat staat voor overmorgen op het programma.

Tijdens de lange rit naar Payunia vertelt Hermánn (spreek uit Chermán) trots dat ze een internationaal vliegveld hebben, maar helaas nog weinig vliegtuigen.... Op de een of andere manier heeft iemand zich toch heel hard kunnen maken voor dit gebied. Het park Payunia doet dit jaar mee om op de werelderfgoedlijst te komen, men is heel hard bezig de infrastructuur goed te krijgen, ondanks dat het heel afgelegen is. De oliemaatschappij helpt daar natuurlijk ook bij, hun auto's blijven ook wat langer heel als de wegen beter zijn.

Malargüe ligt op ongeveer 1500 meter hoogte en heeft een heel droog klimaat, ca. 80 mm regen per jaar (Nederland kent een regenval van ongeveer 800 to 900 mm per jaar). Door het grote verschil in temperatuur overdag en 's nachts, en gedurende de zomer en winter (>40 graden tot -/-20 graden) kunnen hier alleen pootaardappelen verbouwd worden, de rest groeit niet, er wordt dus ook geen wijn verbouwd hier, maar genoeg gedronken volgende onze gids.

Onderweg zien we een bergrug die zo gevormd is, dat het lijkt op de Chinese Muur, ook bijzonder, helaas niet op de foto te krijgen. Na twee uur tijden maken we een korte stop bij een kloof, die is ooit gevormd doordat koud water in contact kwam met hele lava, de lava is toen in tweeën gebarsten. Er zijn heel veel soorten lava, dit was lava die van heel diep uit de grond kwam en dan worden er een soort basaltblokken gevormd.

Zij hebben koffie, thee, fris en water meegenomen en voor straks een lunch, want onderweg is niets, niets, niets, niets dan hele bijzondere natuur.

Onderweg passeren we een meisje met twee paarden, zij doet de bekende Ruta 40, die bijna over de hele lengte van Argentinië loopt, dat wordt veel gedaan door mensen lopend, te paard of zelfs met een tractor, een beetje het idee van de weg naar Santiago de Compostela. De Ruta 40 is meer dan 5.000 km!

De volgende plekken waar we eind van de ochtend en begin van de middag stoppen zijn ongelooflijk, echt honderden vulkanen verspreid over het landschap en bijna allemaal verschillend. Hermánn vertelt uitgebreid over de verschillende soorten vulkanen en de verschillende soorten uitbarstingen, kraters en lava.

We rijden over stukken vol met zwarte lavakorrels, en na de lunch, klimmen we naar de krater van een roodbruine vulkaan, met ook daar weer een prachtig uitzicht op andere vulkanen en de hoge, besneeuwde bergen van Andes op de achtergrond. We treffen het vandaag enorm met het weer, het is licht bewolkt, dat maakt dat het licht enigszins gefilterd wordt en dus niet zo hard is, waardoor de kleuren beter naar voren komen.

Rond 20:30 uur zijn we weer terug, fantastische dag, wel sufgehobbeld over de ripio en behoorlijk moe, maar het was de moeite waard.

Hermánn doet deze excursie in deze periode ongeveer 3 keer per week, en in het hoogseizoen (half december t/m maart) elke dag, ongelooflijk.

Omdat er zo veel moois en aparts te zien is, en het plaatsje ons heel goed bevalt, vragen we om t/m zondag te kunnen blijven waar we zitten, maar dat gaat helaas niet lukken, het is een lang, en dus heel druk, weekend in Argentinië. Door een annulering kunnen we t/m vrijdag blijven, en de eigenaresse gaat voor ons bellen wat er nog vrij is.

Het is zo relaxt hier, dat we, ondanks dat het internet nauwelijks werkt, graag nog blijven, een record een hele week op dezelfde plaats.

Donderdag, 21 november
Lekker uitslapen, maar niet te lang, om 10:00 uur staat de poetsdame voor de deur, dan hebben we onze fruithap al weer op en gaan op zoek naar een wasbaas, die we via het VVV snel vinden. Dan koffie, en naar de supermarkt, ik ga zelf salade maken voor de lunch, je kunt hier heerlijk buiten zitten, de rest van de gasten is op pad, dus lekker rustig.

's Middags bezoeken we het planetarium, dat is hier 8 jaar geleden gebouwd. Er is een rondleiding met gids, wij blijken de enige gasten, maar de jonge man die de rondleiding geeft is niet minder enthousiast, bij de receptie zeiden ze nog heel benauwd dat er alleen rondleidingen in het Spaans waren, maar dat is gelukkig geen probleem, het verstaan lukt goed, het spreken helaas nog wat minder, maar we redden ons aardig.

Om 20:00 uur kijken we ook nog naar een show in het planetarium, het is een zgn. digitaal planetarium, ze zijn dus niet afhankelijk van donker en een onbewolkte sterrenhemel, maar kunnen de situatie ter plekke nabootsen. Er werden 3 voorstellingen getoond, wel aardig, maar we hebben er ook ooit een in Artis gezien, die vonden we mooier en duidelijker.

Vrijdag, 22 november
Cecilia, de eigenaresse had gisterenavond laten weten dat er twee alternatieven waren voor de zaterdag- en zondagnacht, wij gaan kijken bij degene die ons het meeste lijkt, een paar honderd meter verderop, daar hebben ze 5 cabañas en gelukkig is er nog een vrij ondanks het drukke weekend, zien ook ook prima uit, dus we vertellen dat we morgen graag komen voor 2 nachten, melden dat ook bij Cecilia. Verder een lekker rustig dagje, met aan het eind van de middag een uitstapje naar het Observatorium.

Dat was ongelooflijk interessant, dit observatorium heeft niet direct met sterren kijken te maken, maar het Observatorium Pierre Auger is een internationaal observatorium voor detectie en onderzoek van kosmische stralen (en het grootste ter wereld), wij waren tot nu toe onbekend met dit fenomeen, maar vonden het heel interessant, het is redelijk technisch, maar voor de geïnteresseerden hierbij een linkje:

http://www.astronomie.nl/#!/onderzoek/observatoria/_detail/gli/pierre-auger-observatorium/

Nederland is overigens één van de 18 deelnemende landen in dit onderzoek.

Zaterdag, 23 november
Afscheid van Monte Coiron cabañas en de koffers afleveren bij Marana Tha, dan op pad naar de Valle Hermoso (mooie vallei). Daarbij komen we langs het grootste skigebied van Zuid-Amerika, Las Leñas, waar nu natuurlijk niet veel te beleven is. Het is weer een schitterende route, de laatste 30 km over een nog slechtere weg dan we tot nu toe gehad hadden, maar de auto weert zich kranig en de vallei is inderdaad heel mooi.

Zondag, 24 november
Vandaag lassen we een rustdag in, bij dit onderkomen werkt het internet redelijk goed, dus we werken wat zaken bij, klein wasje, wat lezen, lekker buiten een zelfgemaakte salade eten. Morgen gaan we terug richting Mendoza, ongeveer 400km, we willen dan 3 nachten in Luján de Cuyo blijven, ook een gebiedje in de buurt van Mendoza waar veel bodega's zijn, en verhuizen dan daarna voor 6 nachten naar het B&B van het Belgisch/Argentijnse echtpaar waar we 4 jaar geleden ook waren.