Verslag 3 reis Colombia 2017 : Van Salomina naar Medellín en Taironaka

Zaterdag, 28 jan

Zoals gebruikelijk vroeg op en vroeg ontbijten, dit kan net als gisteren niet in het hotel, maar in een restaurantje aan de overkant, een andere restaurantje dan gisteren, verder prima.

Op weg naar Medellin, de tweede grootste stad van Colombia, stad van de eeuwige lente en van de aguardiente (anijsborrel). We hadden gehoord dat het een hele leuke stad is en overwegen nog steeds dan daar twee nachten extra te blijven en het tripje naar het strand over te slaan, het strand is in de plaats gekomen van het bezoek aan het Tayrona NP, dat in februari dicht is, de oorspronkelijke bevolking heeft het recht het park eens in de zoveel tijd een maand te sluiten en dat was in oktober 2015 en nu in februari 2017.

Nog geen twintig jaar geleden was Medellín de moordhoofdstad van de wereld, er is veel veranderd, in 2013 is deze stad verkozen tot de meest innovatieve stad ter wereld, en versloeg daarbij New York en Tel Aviv.

Onderweg maken we een stop bij het huis van Carlos Leder, een van de meest wrede leiders van het Medellín-kartel, en later een van de lijfwachten van Pablo Escobar. Van het huis en de andere gebouwen op het grote perceel is nauwelijks iets over, een paar bijgebouwtjes zijn gekraakt door een soort zigeuners, die “een rondleiding” verzorgen, maar eigenlijk nauwelijks iets te vertellen hebben, zonde van de tijd, de hele groep is het er over eens dat Sawadee deze excursie beter kan schrappen. Carlos Leder zit al jaren gevangen in Amerika, levenslang en nog een aantal jaren erbij, en komt ook niet meer vrij.

Op het eerste gezicht valt de stad wat tegen, en op het tweede gezicht ook. We verblijven de komende twee nachten in het Nutibara hotel, (de Nutibara is een inheemse stam) ziet er uit als een groot donker Oostblok hotel, de kamers zijn redelijk, maar zonder enige sfeer. We Hebben al een paar keer alleen koud water gehad in hotels, hier komt uit beide kranen heel warm water, dat is een nieuwe ervaring en eigenlijk lastiger dan alleen koud. Het hotel ligt wel heel centraal, aan het Boteroplein, met een aantal van zijn beelden, en vlakbij het Boteromuseum.

We zijn nog nooit in een stad geweest waar continu zo veel herrie uit voortkomt, zelfs in het hotel met de ramen dicht is er nog heel veel lawaai. Het is heel druk op het plein en minimaal 20% van de mensen is alcolholist of junk of beide, de flessen houden ze verstopt in donkergrijze plastic zakjes.

Begin van de middag gaan we onder leiding van Claudia, een lokale gids, de stad verkennen. Rondom de stad liggen 7 heuvels die grotendeels bebouwd zijn met armoedige wijken. De laatste jaren is er een metro aangelegd, wel helemaal bovengronds, die je snel naar de verschillende delen van de stad brengt. Vanaf de eindpunten loopt dan een kabelbaan om je naar de wijken op de heuvels te brengen, op die manier zijn de armere wijken beter ontsloten voor woon-werkverkeer.

We gaan een stuk met de metro en daarna met de kabelbaan naar boven, van waar we een prachtig uitzicht hebben.

´s Avonds rond acht uur gaan we onder leiding van Claudia naar Club Malaga, daar worden tangodemonstraties gegeven en daarna mag je zelf salsa dansen als je wil. De hele groep gaat mee, het is 10 minuten lopen en als we als groep gaan is het veilig, als we bij elkaar blijven, normaal moet je in het donker niet gaan lopen hier. Als we een paar honderd meter op weg zijn komt er een man op me af, ik weer hem af, maar hij blijkt het op mijn dunne kettinkje voorzien te hebben en doet een nieuwe, iets aggressievere, poging. Paul loopt vlak achter me en heeft hem meteen beet bij zijn arm, iemand anders van de groep is er ook direct bij en het gevaar is bezworen, het ging zo snel, ik ben niet eens geschrokken, was ook niet handig om dat kettinkje in deze stad om te houden en ik doe het direct af.

Aangekomen bij de club blijkt het er al heel erg druk, Claudia heeft een lange tafel gereserveerd, de tangodemonstraties zijn goed en mooi om te zien, maar de muziek tussendoor duurt veel te lang en het geluid is niet best. Vanaf half 10 gaan er ook steeds meer mensen weg, ook een aantal van de groep. Om half 11 houden wij het voor gezien, er blijven er nog een stuk of zes over, waaronder degenen die heel goed kunnen dansen. Een van hen mocht eerder een demonstratie dansen met een van de “echte” tangodanseressen en hij bracht het er goed af, bewonderende blikken van de Colombianen en complimenten te over.

Samen met twee anderen pakken we een taxi terug naar het hotel, Claudia regelt de taxi en noteert het nummer daarvan, er schijnen nog wel eens mensen ontvoerd te worden hier. Binnen een paar minuten zijn we veilig terug in het hotel, daar drinken Paul en ik nog iets in de karaoke bar, de enige die aan de karaoke meedoet is de ober.

Zondag, 29 januari

Vandaag weer op stap met Claudia, eerste stuk met de bus. De eerste stop is bij het graf van Pablo Escobar op een van de begraafplaatsen in Medellín. Claudia is duidelijk niet anti Escobar, ze benadrukt diverse malen, dat alle drugsbazen slecht waren, maar al het geld van de drugshandel in hun eigen zak staken, Escobar heeft heel veel mensen te eten gegeven en een onderkomen bezorgd, in diverse delen van de stad is hij nog steeds een held. Op zijn graf liggen ook briefjes van mensen uit diverse delen van Colombia, dat hij nog steeds hun “leider” is. Uit een aantal wijken, en met name wijk 13 haalde hij jonge jongens die voor hem moorden gepleegd hebben, er heerste een heftige strijd tussen de verschillende drugskartels, een paar honderdduizend mensen zijn vermoord. In ruil zorgde hij voor de familie, eten en onderkomen. Jonge meisjes werden voor het plezier van hemzelf en zijn vrienden naar zijn huis in een van de dure wijken in Medellín ontvoerd en daarna vaak vermoord, gezellige man dus. Dat vertelt Claudia ook, desondanks blijft ze hem toch min of meer verdedigen. Zij is nu 45 en was een jaar of 20 toen dit alles zich afspeelde, Iris (reisleidster) vraagt of zij niet bang was in die periode, maar volgens Claudia werd het juist rustiger in de stad doordat Escobar de armste mensen eten en huizen gaf.

Hierna drinken we koffie in een kleine, gezellige wijk van Medellín, Sabaneta, het is zondag, de kerk is bomvol, mensen staan zelfs buiten op het plein.

Na de koffiestop rijden we naar een ander plein, waar ook een aantal beelden van Botero staan. In 1995 is er een bom verstopt in een van de beelden (een grote vogel die er nog steeds gehavend en wel staat), bij deze aanslag zijn rond de dertig mensen omgekomen en meer dan tweehonderd mensen gewond geraakt.

Met de metro gaan we naar het begin van wijk 13, deze wijk was 6 jaar geleden nog zo gevaarlijk, dat zelfs de politie er niet durfde te komen. Men heeft nu vanaf het eindpunt van de metro roltrappen aangebracht om de wijk te ontsluiten, en sinds die tijd gaat het veel beter met de wijk. Het is een kleurige wijk, veel muurschilderingen en overdag kun je er in elk geval zonder problemen lopen, er zijn ook winkeltjes en restaurantjes voor de toeristen. Deze wijk had en heeft nog steeds de meeste Escobar-aanhangers.

Na het bezoek aan deze wijk haken Paul en ik met twee anderen af, wij willen het Boteromuseum nog bezoeken en dat gaat op zondag vroeger dicht. We kopen wat broodjes op het metrostation en zijn keurig op tijd.

´s Avonds gaan we met zijn zessen eten in een rustige, mooie wijk van Medellín, met veel restaurants en bars, lekker en gezellig.

We vinden Medellín niet de moeite langer te blijven en gaan gewoon het programma met de groep meedoen.

Maandag, 30 januari

Vandaag vliegen we naar Santa Marta, eerst een uurtje met de bus, dan een uurtje vliegen. In de bus, gelukkig voordat we vertrokken zijn, kom ik erachter dat ik mijn telefoon niet heb, ineens zie ik voor me dat hij nog op het bed ligt, dus als een haas terug het hotel in en onder begeleiding van een van de bewakers terug naar de kamer, dat ging maar net goed.

Rustige vlucht, nieuwe bus, we lunchen onderweg naar Taironaka, dat pal naast ht Tayrona NP ligt. Een prachtig plekje pal aan zee, met donderende golfen.

Na het debacle met de lekkende tentjes in de Tatacoa woestijn heeft Sawadee een vergoeding aangeboden van 35.000 pesos per persoon (ongeveer 10 euro), daarnaast mogen we met korting eventueel upgraden van een tentje naar een cabana hier. Er is maar een beperkt aantal cabanas, wij hebben aangegeven dat wij eventueel graag upgraden naar een huisje met eigen badkamer, maar dat we vinden dat de mensen die wateroverlast gehad hebben voorrang hebben en wij dan gewoon in de tent gaan slapen. Er blijken net voldoende huisjes, dus we hebben geluk, een mooi huisje met badkamer op een heuvel boven het strand en 40 meter van zee.

Er zijn niet veel mogelijkheden dus ´s avonds eten we ter plekke, simpel maar lekker, salade met kip en vegetarische spagetti.

Dinsdag, 31 januari

Vandaag kunnen we met een bootje de rivier Don Diego afzakken richting zee, óf liggend in een grote binnenband, zes mensen waaronder ik, kiezen voor de laatste optie. Een rustig tochtje van een uur, daarna terug met het bootje en lunch in het restaurant ter plekke, ook weer prima.

Onverwacht krijgen we nog een rondleiding door het kleine museum en over het terrein, met uitleg over de diverse inheemse stammen die nog in de bergen leven.

Terug naar Taironaki. ´s Avonds eten wij weer daar, zes mensen blijken bij hun huisje een eigen kokkin te hebben, een vrouw uit Venezuela die zo de kost verdient, ze regelt ontbijt en diner en dat bevalt de betreffende mensen heel goed.