Verslag 1 reis Umbrië en Rome 28 mei t/m 14 juni 2018

Twee keer waren we in Toscane (1996 en 1999 met Kees, Brigitte, Frank en Roeland), en twee keer in Rome (1993 met zijn tweeën en 1998 met IBM).

Deze keer gaan we Umbrië, ten zuidoosten van Toscane, ontdekken en blijven we daarna nog 3 dagen in Rome.

Maandag, 28 mei 2018
Om 07:15 worden we opgehaald door Tiny Taxi, die ons zoals altijd veilig en snel naar Schiphol vervoert.

Supersnel bagage inchecken en door de veiligheidscontrole, dus ruimschoots tijd voor ontbijt en koffie.

Vlucht met KLM keurig op tijd en rond 12:30 arriveren we op Fiumicino, een van de luchthavens van Rome. Huurauto ophalen, even wat gedoe, maar na wat discussie krijgen we een Toyota Yaris automaat, hybride. Als we weg willen rijden en op de startknop drukken gebeurt er niets, na even nadenken is dat normaal bij een hybride en zoeven we zachtjes naar de uitgang van de parkeergarage, op weg naar Acqualoreto, een klein dorpje tussen Todi en Orvieto, waar we twee weken zullen verblijven in Casa della Rovere (huis van de Eik) van Astrid en Edu (http://www.casa-della-rovere.nl/).

Omdat we pas vanaf 16:00 uur in het huis mogen, doen we onderweg in Todi vast boodschappen, bij een mooie grote supermarkt, waar ze allerlei lekker dingen hebben, daar eten we als lunch ook een stuk pizza om er vast in te komen…

Even na 16:00 uur arriveren we bij het huisje en halen de sleutel bij Mimoza even verderop. Zij laat ons het huis zien en vertelt dat de vorige gasten het hor op de slaapkamer stuk gemaakt hebben, en dat zij het helaas niet heeft kunnen repareren, omdat het horregaas is afgescheurd en in de koker bovenin is verdwenen, zij krijgt het er niet uit. Na de waarschuwing van Astrid voor de muggen hier, worden we niet blij van deze mededeling, maar we hebben voor de zekerheid een klamboe meegenomen. Het volgende euvel is de wasmachine, nieuw maar bij de vorige gasten danste het ding de “hele” badkamer door, en ging daardoor de deur niet meer open.

Mimoza is erg vriendelijk, maar we zijn niet gewend dat dit soort mededelingen zo op je bord geschoven worden zonder enig initiatief om er ook iets aan te doen, heel apart.

Het huis is leuk en knus , en volledig ingericht. Je komt via een groot terras, binnen in de keuken, een paar trapjes lager is de woonkamer, vanuit de keuken een paar trapjes hoger de badkamer en weer een paar trapjes hoger een redelijk ruime slaapkamer.

Het geheel is, zoals vaak in Zuid-Europa, onderdeel van een groot pand, waarin zich in dit geval 3 woonhuizen bevinden, waarvan er een te koop staat.

Het terras is fijn, met schaduw door wijnranken erboven.

Mooi uitzicht op de omringende heuvels, en de tuin van de Amerikaanse buren, die on-Amerikaans rustig zijn. Op het dorpspleintje naast het huis hebben we even kennisgemaakt met haar. Ze wonen in een mooi, groot vrijstaand huis en verhuren daarin ook een appartement (zien we later).

’s Avonds gaan we uit eten in Todi, waar we buiten kunnen eten met prachtig uitzicht, heerlijke pizza’s (Ristorante Pizzeria Cavour).

We waren gewaarschuwd dat je in veel Italiaanse steden geen toegang hebt met de auto, tenzij je inwoner bent of logeert in een hotel of ander onderkomen ter plaatse. Er staat flinke boetes op overtreding van die regel en als je per ongeluk, bijvoorbeeld op zoek naar een restaurant 4 keer langs de controle-camera rijdt, krijg je ook 4 keer een boete…. De voorzieningen om te parkeren buiten het centrum zijn wel goed, een gratis of goedkope parkeerplaats buiten het stadje en idem ditto vervoer (meestal omhoog) naar het centrum, in het geval van Todi per treintje.

Dinsdag, 29 mei 2018
Heerlijk geslapen, ondanks dat we hemelsbreed 20 meter van de kerkklokken slapen, die ’s morgens om 07:00 uur heel erg hun best doen.

Het is weer mooi weer.

De dorpskroeg ligt ongeveer 20 meter van ons terras en maakt heerlijke cappuccino, in onze keuken is ook een filterkoffie-apparaat, maar dit is toch veel lekkerder en voor € 1 per cappuccino gaan we zelf niet lopen knoeien.

Het is de hele dag door aardig wat klandizie in de bar, veel mensen stoppen even voor een snelle koffie, maar ook mensen uit het dorp zitten even op de bankjes op het plein ws om het laatste nieuws door te nemen, we verstaan er niets van, maar iedereen is uiterst vriendelijk.

Paul kan het toch niet laten en repareert het hor van de slaapkamer en werpt vast een blik op de wasmachine, dat moet volgens hem ook gaan lukken als die goed waterpas komt te staan is het probleem over. Met een zeer ongelijke badkamervloer is dat een uitdaging, maar ik heb er alle vertrouwen in.

’s Middags reserveren we een tafeltje in het restaurant La Cruccola in het dorp, gerund door eigenaresse en kok Neysa, zij is volgens mij al boven de 70 en een papier op de deur van het restaurant geeft aan dat zij ermee gaat stoppen, maar ws heeft zij nog geen opvolger/ster kunnen vinden. Astrid raadde ons aan om te reserveren, omdat alles vers ingekocht wordt.

Neysa spreekt geen Engels en wij geen Italiaans, maar ’s avonds blijkt dat de reservering toch gelukt is, er staat een tafeltje (een van de 8) voor ons klaar.

Wij blijken de enige gasten en zo goed en kwaad als het kan nemen we het aantal gangen door, de eventuele keuzes en de wijn, allemaal prima, heerlijk en gezellig gegeten op 50 meter van het huis, ideaal.

Na het eten wordt er druk gerekend, na veel plussen en minnen komt Neysa uit op € 60, ongelooflijk.

Woensdag, 30 mei 2018
Het is tijd voor het verkennen van de omgeving, als eerste besluiten we Todi te bezoeken. Het dorpje Acqualoreto is heel klein (100-200 inwoners) en ligt, zoals veel dorpen en steden in Umbrië op een heuvel; om bij de eerste verbindingsweg te komen moeten we ongeveer een kwartier, de heuvel af, over een behoorlijk slecht onderhouden weg, dan kiezen richting Todi of Orvieto.

Bij Todi parkeren we de auto beneden en nemen het treintje naar het centrum. Uiteraard beginnen we met een cappuccino. Daarna verkennen we het mooie stadje, middeleeuwse straatjes, aardige winkeltjes, heel veel restaurantjes, mooie uitzichten.

We bezoeken de kathedraal op het Piazza del Popolo die is de moeite waard.

We rijden verder en stoppen bij Montecastello di Vibio en prachtig klein plaatsje, met naar zeggen het kleinste theater ter wereld, 99 plaatsen, we hebben foto’s gezien (helaas was het op het moment dat wij er waren niet open voor bezoek), ziet er heel mooi uit, maar in Middelburg is het Minitheater met 80 plaatsen toch net iets kleiner….

Het plaatsje is helaas volledig uitgestorven, ook nergens een iets open om te lunchen, wel kunnen we bij de plaatselijke bakker nog een heerlijk kaasbrood in diverse variaties op de kop tikken, dat nemen we mee voor thuis voor vanavond.

We lunchen in Marciano, niet heel bijzonder, maar wel een soort buffetrestaurant, normaal niet ons ding, maar er was niet veel keus in restaurants, het eten was heerlijk en de eigenaren bijzonder vriendelijk.

Donderdag, 31 mei 2018
De ontdekkingstocht wordt voortgezet in Orvieto. Mooie plaats, groter en veel toeristischer dan Todi.

Weer een parkeerplaats buiten het centrum en een soort bergtrammetje naar het centrum. Vlakbij de uitgang is de Put van San Patrizio, dit is een technisch hoogstandje boven op een klif, in 1527 aangelegd in opdracht van paus Clemens VII om Orvieto te verzekeren van water in geval de stad belegerd zou worden door de legers van keizer Karel V. Hij was aan de belegering van Rome ontsnapt en naar Orvieto gevlucht.

De waterput is maar liefst 62 meter diep en heeft een diameter van 13 meter. Het bouwwerk ontleent zijn naam aan de legende van het vagevuur van Sint Patricius, aangezien mensen dachten dat de put diep genoeg was om tot in het vagevuur te reiken. De waterput beschikt over 248 treden en 70 vensters die voor licht zorgen.

Je kunt over een van de twee wenteltrappen omlaag lopen, onderaan over een bruggetje naar de overkant en daar weer omhoog. Door aparte trappen te maken voor verkeer omlaag en omhoog konden de ezels die het water droegen, zonder problemen doorlopen.

In het centrum een prachtige kathedraal, met mooie mozaïeken aan de buitenkant, de buitenkant vinden we eigenlijk mooier dan de binnenkant. Hoewel de San Brizio kapel een plaatje is.

Aansluitend een rondleiding Orvieto Underground, ca. 45 minuten.

Letterlijk de koelste plek van Orvieto, in totaal zijn er 1200 grotten, uitgegraven onder strikte regie (instortingsgevaar). 440 Daarvan zijn en worden door de inwoners van Orvieto nog steeds gebruikt voor diverse doeleinden: Schuilkelders gedurende WOII, koelruimte, wijnopslag, put, en als schuilplaats gedurende Romeinse of barbaarse belegeringen. In bepaalde ruimtes zie je veel nissen, hierin werden duiven gehouden (vers voedsel).

Aangezien de meeste kelders nog steeds privébezit zijn, bezoek je maar een aantal grotten, maar dit bezoek vonden we toch erg de moeite waard.

’s Avonds eten we, adresje uit het gastenboek in het huisje, in Rosa dei Venti in Fiori op de binnendoorweg naar Todi, weer lekker buiten en met prachtig uitzicht over de heuvels, het eten is prima, maar we worden ontvangen door een vloeiend Amerikaans sprekende dame, die ons ook bedient, maar helaas aanmerkelijk minder vriendelijk is dan de rest van de Italiaanse bediening.

Vrijdag, 1 juni 2018
Rustig in en om het huis, we gaan alleen even vers drinkwater halen bij de bron een paar honderd meter verderop en ’s avonds eten we weer bij Neysa in het dorp, deze keer heeft ze hulp in de bediening van een zeer vriendelijke dame die wel Engels spreekt. Heerlijk gegeten en gedronken, deze keer 3 gangen, en na een hoop gereken is de uitkomst weer € 60…..

Zaterdag en zondag, 2 en 3 juni 2018
Thuis had ik gezien dat er op 3 juni Infiorate di Spello zou zijn. In het plaatsje worden bijna 80 bloementapijten gelegd in één nacht, in grootte variërend van 1m2 tot een heel plein.

We besluiten op zaterdag al een kijkje te gaan nemen, aan het eind van de middag gaan ze al beginnen met het leggen van de tapijten en dan kunnen we meteen zien hoe het morgen werkt met parkeren en zo, want het zal ongetwijfeld erg druk zijn.

Het is ongeveer een uur rijden.

Parkeren blijkt gemakkelijk op een heel groot weiland, waar het al best druk is.

We lopen wat door het prachtige stadje, smalle straatjes, het lijkt het of je in Umbrië vooral omhoog loopt, de afgelopen week hebben we ongeveer 60 km gelopen door dorpjes en stadjes en we hebben al behoorlijk stevige kuiten gekregen.

Op een klein terrasje in een steegje lunchen we, een beetje uit de drukte, hadden net mazzel dat er een tafeltje vrij was.

Natuurlijk is het behoorlijk toeristisch, maar toch ook zeker de moeite waard.

Overal zien we de voorbereidingen voor het maken van de bloementapijten, groepen mensen trekken blaadjes van de bloemen, daarnaast zijn er ook dozen met bloemblaadjes ingekocht en die worden bij de bouwplaatsen alvast klaargezet.

De meeste bouwplaatsen zijn overkoepeld met tentdoek, tijdens de bouw beschut tegen wind en nachtelijke “kou”, en op straat worden grote vellen met behangplak bevestigd, daarop staat gedetailleerd aangegeven, welke blaadjes en welke kleuren waar gelegd moeten worden, naast blaadjes worden er ook zaden gebruikt. Nooit geweten dat er zo veel verschillende soorten blaadjes bestonden. Honderden dozen worden gesorteerd en klaargezet.

Er mag absoluut geen lijm gebruikt worden om de blaadjes te fixeren, dat wordt door de jury ook gecontroleerd. Hooguit mag er wat water verneveld worden over de gelegde stukken om de blaadjes fris te houden.

Bezoekers mogen ook meehelpen blaadjes uit bloemen trekken en blaadjes neerleggen op de “plattegronden”.

We lopen een paar uur rond en ondanks dat het al tegen 19:00 uur loopt, wordt er nog niet veel aanstalten gemaakt om te beginnen met de tapijten, dus besluiten we eerst nog een hapje te eten ter plekke, dat valt nog niet mee, meer mensen dan stoelen beschikbaar, maar het lukt, een eenvoudige doch voedzame maaltijd…

Rond acht uur begint het, en de eerste stukjes van de tekening, die meestal voor de tent staat uitgestald, worden zichtbaar. Het is echt leuk dat we ook dit deel hebben gezien, morgenvroeg komen we terug.

En na weer een nachtje heerlijk slapen, zijn we deze keer voor de kerkklokken wakker en al op pad, rond half acht arriveren we weer in Spello en we zijn zeker niet de eersten.

We drinken cappuccino en eten een broodje in een van de zaken die gewoon 24 uur open zijn deze dagen en gaan op pad.

Onvoorstelbaar wat ze in een nacht voor elkaar gekregen hebben. De boogtenten worden verwijderd en hier en daar wordt de laatste hand aan de tapijten gelegd, het resultaat is prachtig, echt fantastisch om dit een keer gezien te hebben.

We lopen nog een paar uur rond en genieten, tegen 11 uur hebben we het wel gezien en rijden op ons gemak terug naar Acqualoreto, dan komen er nog steeds drommen bussen, auto’s en campers richting Spello, het was om half acht al aardig bezet, nu wordt het echt schuifelen door de smalle straatjes, goede keuze om vroeg te gaan.